Familieliefde

Groot nieuws: de taxichauffeur die in het verhaal over mijn avontuur in de taxi de hoofdrol speelde is tegenwoordig mijn beste vriend. We maken ritjes in zijn gele auto, praten over koetjes en kalfjes en laten elkaar verder met rust. Dat laatste bevalt me tot nu toe nog het best. Een blanke met rust laten is niet erg gebruikelijk in dit land, dus daarom heb ik Balamin als beste vriend uitgekozen. Toen ik mijn ouders op wilde gaan halen van het vliegveld, wilde Balamin mij graag voorzien van vervoer en emotionele ondersteuning. Jongens, wat zal ik toch zonder hem moeten. We spraken af bij het compound van zijn familie in Brikama. Toen ik bij zijn familie aankwam stond er een overheerlijk visgerecht voor me klaar. Zoals gewoonlijk probeerde ik de vis te negeren en deed ik net alsof ik de witte rijst verrukkelijk vond. En zoals gewoonlijk is me dat weer prima gelukt. Natijd heeft Balamin zijn vaste dansje in de moskee gedaan, waarbij hij ook nog even voor mij gebeden heeft. Heel attent van hem; nu komt het toch nog goed met mij.

Op het vliegveld transformeerde ik in een zenuwpees. Ik bleef als een debiel naar de lucht staren om te controleren of er al een vliegtuig aankwam. Toen ze eindelijk geland waren stond ik stuiterend in de aankomsthal te wachten en niet veel later heb ik iedereen kunnen knuffelen. Ik ben zo blij dat ze er allemaal zijn! Ze zeiden dat ik naar Afrika stonk, je begrijpt dat ik niet heel gelukkig was toen ik dat hoorde. Ik ruik toch liever naar Nederland, denk ik. Maargoed, mijn acceptatieproces verliep soepeltjes. We stapten in de taxi en reden naar het hotel. Inmiddels is dit allemaal alweer een tijd geleden, omdat ik nog geen tijd heb gehad om een verhaal te schrijven. Het leven is hier namelijk ontzettend zwaar, hectisch en intensief. Verhalen schrijven is me dan echt even teveel, als je snapt wat ik bedoel. En ik ben te druk met knuffelen.

We hebben een krokodil geaaid bij de heilige plas van The Gambia. Deze krokodil was heel lief, maar dat kwam omdat hij sliep. Iedereen is namelijk lief als hij slaapt. Ikzelf ben daarentegen een uitzondering op deze regel, maar ik heb geen behoefte om het daar nu over te hebben. De krokodil die ik wilde aaien was gevaarlijk, want hij beschermde zijn eitjes. Ik heb gestampt met één voet, maar dat mocht niet baten. Verder was het heel leuk.

We hebben een markt bezocht. Ik moest helaas boodschappen doen met Isa-one en Kumba, maar de rest heeft rustig rond kunnen kijken op de markt. Okee, dat lieg ik. Ze hebben niet rustig rond kunnen kijken op de markt, want dat is absoluut onmogelijk. Er zijn duizenden mensen op die markt en de straatjes zijn niet breder dan een metertje of twee. Met een groep blanken over deze markt lopen is niet aan te raden als je geen mentale- en fysieke aandacht wilt. De mensen bespringen je dan op dezelfde manier als ik een patatje speciaal nu zal bespringen. Kwijlend, schreeuwend en niet tegen te houden. Mijn bloedverwanten waren er dan ook snel klaar mee. Gelukkig waren wij ook klaar met de boodschappen, dus we doken snel een bustaxi in om naar huis te gaan.

We hebben bij mijn Gambiaanse familie gegeten. Mijn negroïde familieleden keken al weken uit naar deze bijzondere dag. En het werd inderdaad een geweldige dag! We hebben heerlijk gegeten op de Afrikaanse manier; met z'n allen rondom een grote schaal Benechien. Enige uitzondering is dat wij een lepel gebruikten en de Gambianen met hun handen aten. Na het eten moest er natuurlijk gedanst worden. Het toppunt vond ik toch wel de ‘Chuchuwa'. Dat welbekende dansje waarbij je met je kont naar achter en je voeten naar binnen rondjes draait terwijl je je tong uitsteekt. Ze denken dat het een hele bekende Nederlandse dans is en kennen hem inmiddels helemaal uit hun hoofd. Vind ik leuk. Later op de avond hebben we nog cadeautjes uitgedeeld aan alle kinderen, ze waren door het dolle heen. Ik vond het geweldig om mijn eigen familie samen te zien met mijn Gambiaanse familie.

We hebben gewandeld in het bos. Stilletjes hoopten we dat we aapjes zouden spotten. Vanaf het balkon hadden we al een paar aapjes in de tuin zien lopen, maar wilde aapjes zijn natuurlijk leuker! Om de kans ietwat te vergroten hadden we zakken met nootjes ingeslagen. Toen we na een korte wandeling nog geen aap gespot hadden, besloten we onze voorraad noten tevoorschijn te halen. Deksels, ik keek mijn ogen uit toen ik al die apen op ons af zag komen stormen. Ik denk dat die apen over een soort systeem beschikken waarvan de werking gebaseerd is op het amberalert. Nee, dat denk ik eigenlijk niet. Eerst dacht ik het wel, maar ik herinner me nu dat er genoeg mensen bestaan die ook altijd weten waar eten te halen is. Ik noem geen namen, maar het is toch zo. Het welbekende oerinstinct zal hier wel weer mee te maken hebben. Afijn, we zijn dus besprongen door apen en dat was heel leuk.

We zijn naar de vismarkt in Tanjhe geweest. Ik zou het niet omschrijven als een mooi stukje natuur, maar indrukwekkend was het zeker. Het is simpel. Meneer gaat vissen en komt rond de namiddag weer teruggevaren. Daar staat vrouwlief op hem te wachten met een grote mand op haar hoofd. Vrouwlief tilt haar jurk op, loopt in het water en haalt een lading vis uit de boot. Vissen worden ter plekke verkocht, ingeladen in ronkende vrachtwagens of gedroogd in de grote koolovens. Dit doen ongeveer 900 stelletjes. De kinderen worden meegenomen, dus dit alles resulteert zich in een wirwar van duizenden mensen op een strand. In principe dus geen plek waar je als toerist graag wilt zijn. Maar het is indrukwekkend om te zien, dus het was de moeite waard. Daarnaast dragen ze hier kleurrijke kleren, dus het geheel zag er nog best vrolijk uit.

We hebben nog veel meer gedaan, maar ik stop per direct met het schrijven van dit verhaal. Ik ga namelijk een middagdutje doen. En nee, niet omdat ik ben getransformeerd tot een lui varken. Dat had overigens een prima reden kunnen zijn, maar dat is nu gewoon niet zo. Vandaag heb ik een goede reden. Ik ben namelijk ziek,omdat ik iets verkeerds heb gegeten. Ik ben hier zelf ook redelijk verbaasd over, want ik verblijf momenteel in een luxe hotel. Ik snap niet waarom ik wel ziek word van dit lekkere eten en niet ziek word van lokale broodjes met spaghetti en chips, semi-gare rijstgerechten met visrestanten en verlepte groente van de markt. Toch is het zo. Maar gelukkig ligt Remco naast me om me over mijn bolletje te aaien. Wat is het toch een schatje.

Liefs,

Van ons allemaal!

Bruiloft

Zoals beloofd een verhaaltje over de bruiloft die wij afgelopen weekend mochten bijwonen. Terwijl ik dit typ hoor ik allemaal gefladder en gezoem in deze donkere kamer, dus ik ben niet geheel op mijn gemak. Ik besef dat deze zenuwslopende omstandigheden een negatieve invloed kunnen hebben op de kwaliteit van dit verhaal, sorry daarvoor.

Deze zondag was niet de meest geschikte, omdat het overmatige alcoholgebruik van de vorige avond de groetjes aan me deed. Maar aan uitbrakken op een bruiloft is nog nooit iemand doodgegaan, dus ik durfde het aan. Kumba zag ons graag in een Afrikaanse jurk op de bruiloft verschijnen, maar dat leek ons een beter plan voor het avondprogramma. Rond paraderen in een kleurrijk gewaad is sowieso al geen hobby van me, maar zeker niet op het heetst van de dag. Ik prefereer een korte broek, het is hier namelijk veertig graden. Sorry, dat wilde ik gewoon even zeggen. Het spijt me.

De sfeer op de bruiloft was echt fantastisch. Iedereen was welkom, vrienden van vrienden en toevallige voorbijgangers werden net zo warm ontvangen als directe familieleden. Het was een zooitje ongeregeld, dat wel. Tientallen vrouwen stonden te roeren in pruttelende pannen, mannen zaten uit hun neus te vreten op de veranda en overal lagen, renden en stonden trosjes kinderen. Het bruidspaar was nergens te bekennen en iedereen leek druk te zijn met niks doen. Desalniettemin vermaakte ik me prima. Als blanke verschijning stond ik in het punt van de belangstelling, dus ik hoefde me niet te vervelen. Daarnaast werd er al vrij snel een baby bij mij op schoot gegooid. Ik was natuurlijk op slag verliefd en riep enthousiast dat ik het kind mee wilde nemen in mijn koffer. De moeder van dit liefje dacht eventjes na en zei toen: ‘Okay, that's no problem.' Voordat ik kon reageren draaide ze zich om en verdween ze in de menigte. Fijn, daar zat ik dan. Toen de vrouw na een uur nog niet terug was werd ik toch een beetje ongerust. Ik heb de baby over mijn schouder gegooid en ben op zoek gegaan naar zijn moeder. Die was natuurlijk nergens te vinden en ik vond het kindje te leuk om zomaar ergens te dumpen. Het kind sliep als een roosje en leek gelukkig niet te beschikken over zesde zintuig die mijn onrust zou verraden. Na een lange zoektocht vond ik zijn moeder en heb ik het popje terug in haar armen gelegd. Ik verdween net zo snel als zij ook verdwenen was, dat leek me het beste voor iedereen. Het was een gezellige bedoeling op de bruiloft, maar ik was nog niet erg onder de indruk en verging van de dorst. Ik besloot het gezelschap te verlaten, om later in de avond terug te komen.

Een paar uur later ben ik teruggekeerd naar het feest. Het eten was inmiddels klaar en ik heb samen met Kumba en Lotte een pannetje vegetarische Benechien opgepeuzeld. Daarna begon het festijn. Er werd gedrumd, gezongen, gefloten en gedanst. Het was geweldig! Het was ontzettend druk en iedereen deed gezellig mee. Ja, ook ik heb mijn heupen losgegooid. Het moet er grappig uitgezien hebben, want ik danste als een mongoloïde aarsgier met een heupafwijking. Desalniettemin waren de Afrikanen dolenthousiast over onze ‘dance skills', dus ik klaag verder niet. Aanschouw het filmpje, dan zul je begrijpen waarom mijn dansniveau niet aan deze ritmische, typische en vooral uitbundige dansbewegingen kon tippen. Wat kunnen die vrouwen dansen zeg, ik keek mijn ogen uit. En het publiek maar juichen en joelen, geweldig!

Helaas moesten wij het feest vervroegd verlaten, omdat wij hoog bezoek hadden uit Nederland. We zijn met z'n allen uit eten geweest in een gezellige bistro. We namen met z'n allen plaats aan een romantische tafel en wachtten met smart tot het buffet geopend werd. Natuurlijk brak dat moment pas laat aan, waardoor de helft van de gerechten al was afgekoeld naar een graad of nul. Toen het buffet eindelijk geopend werd en ik met een gevuld bordje plaatsnam aan de tafel, kwam de ober mij vragen of hij mijn bordje even op moest warmen in de magnetron. Vond ik grappig. Helaas leek me dat niet erg bevorderlijk voor de kwaliteit van mijn macaroni a la kaas, dus ik heb hem hartelijk bedankt. Toen ik net mijn eerste hap wilde nemen, werd het opeens stikdonker en doodstil. Ja, de stroom viel weer eens uit. De daaropvolgende minuten heeft een ober onze tafel belicht met een zaklamp, wat romantisch! Na een paar minuten sprong het licht opeens weer aan en werd de muzikale ondersteuning weer hervat. Ik moest helaas concluderen dat het eten lekkerder smaakte als ik niet kon zien hoe het eruit zag, maar vooruit.

's Avonds wilde een medewerker ons wel even naar huis brengen, dus we hebben de laadbak van zijn jeep volgeladen met onze lichamen. Met onze haren wapperend in de wind vertrokken we naar Bustown. Maar toen gebeurde er opeens iets geweldigs. De president van Senegal was op bezoek in The Gambia en maakte toevallig gebruik van dezelfde weg als wij. We werden ingehaald door tientallen auto's met zwaailichten en sirenes en de president scheurde ons voorbij in een stretch-hummer. We hebben staan juichen als een stel kleine kinderen, het was echt heel leuk.

Tot slot wil ik nog even vertellen dat ik vanmorgen een lift kreeg van een meneer op een brommertje. Is het niet enig? Mwoap mwoap.

Groetjes,

Isatou

Shoppen

Inmiddels heb ik een winkel ontdekt met westerse kleding, dus in de toekomst hoef ik jullie niet meer te vervelen met verhalen van dit niveau. De ontdekking van deze winkel is fantastisch, maar dat betekend niet dat ik mijn misstappen uit het verleden terug kan draaien. Daarom plaats ik dit verhaal alsnog. En binnenkort komt er een verhaal over afgelopen weekend, maar op dit moment is mijn inspiratie ver te zoeken. De foto's zijn alvast te bewonderen, dat lijkt me beter voor iedereen.

Wanhoop
Vandaag heb ik een belachelijke aankoop gedaan. Ik weet dat grotendeel van mijn aankopen belachelijk is, maar toch is de aankoop van vandaag noemenswaardig. Ik heb gehandeld uit impulsiviteit en dit allesoverheersende gevoel kwam voort uit een innerlijke oerdrift. Een aantal maanden terug was ik er nog sterk van overtuigd dat deze lichamelijke - en geestelijke basisbehoefte niet zo overheersend was. Toch werd ik vandaag rond de namiddag overspoeld met een groot verlangen, het welbekende gevoel waarmee ik in Nederland ook dagelijks geconfronteerd word.
Mijn lichaam schreeuwde dat hij geld uit wilde geven, ik moest en zal mijn ziel strelen door kleren te kopen. Ik weet dat het van groot belang is om goed naar je eigen lichaam te luisteren, dus ik vertrok naar de markt. Natuurlijk wist ik diep van binnen al dat ik niet zou bereiken wat ik wilde, winkelen is hier namelijk niet mogelijk. Geen zomercollectie, geen uitverkoop, geen voorjaarskorting, geen mode, niks. Tussen de rottende vis en halfrijpe tomaten vind je hooguit twee kraampjes die een kledingstuk aanbieden; tweedehands, verwassen en vooral heel lelijk. Je kunt je voorstellen dat mijn wanhoop groot was, want alles in mij schreeuwde om een nieuwe aankoop. Ik baande me een weg door de drukke straten van de markt, terwijl de kans tot slagen met de minuut kleiner werd. Maar toen was daar het moment waarop ik mijn oog liet vallen op een prachtig exemplaar. Althans, dat dacht ik toen. Ik was niet toerekeningsvatbaar, dus mijn mening over dit exemplaar was niet helemaal op de realiteit gebaseerd. Stiekem wist ik dat donders goed, dus onbewust bedacht ik andere redenen om deze aankoop te kunnen voltooien. Ik besloot dat deze aankoop heel praktisch zou zijn, omdat de structuur enigszins elastisch was. Ik weet niet meer waarom ik een elastische broek als praktisch aanschouwde, want ik heb geen elastische broek nodig. Daarnaast heb ik in mijn hele leven nog nooit een kledingstuk gekocht omdat hij ‘praktisch' was, want dat vind ik geen reden om een kledingstuk te kopen. Toch gebeurde dit allemaal echt. Ja, ik heb een elastische broek gekocht, omdat hij praktisch was. Ik heb een lichtgele, elastische broek gekocht. Een broek die tot boven mijn navel komt en mijn kont allemachtig laat lijken, door het ontbreken van de kontzakken. Het is allemaal waar en ik was er zelf bij. Ik heb mezelf een aantal uur laten geloven dat het een goede aankoop was, maar ik zie de waarheid nu onder ogen. Toch ga ik er het beste van maken. Ik ga hem dusdanig dragen dat het leuk is. Ik kan het, ik geloof erin.

Met vriendelijk groet,

Isatou Jallow

The flying cat

Ik wacht nog steeds op het moment dat ik een gevilde albino op de markt zie liggen, het zal me werkelijk niets verbazen. Er gebeuren hier namelijk genoeg vreemde dingen, ik kijk echt nergens meer van op. Toch was ik vandaag niet helemaal content met het fascinerende beeld wat op mijn netvlies verscheen. Bij thuiskomst zag ik namelijk een kat door de lucht vliegen. Bij nadere inspectie bleek het Tom te zijn die als volleybal functioneerde. Een uitstekende oplossing voor een tamelijk eenvoudig probleem, maar toch was ik niet helemaal tevreden met deze oplossingsgerichte handeling. De kinderen bleken Tom 's middags namelijk al ingegraven te hebben en ik was nog niet vergeten dat ze hem vorige week aan zijn staart hadden rondgeslingerd als een helikopter. Het werd hoog tijd dat we voor de rechten van onze huiskater opkwamen en die taak heeft Cees-Jan op zich genomen. De vrouw des huizes werd ingelicht over deze bizarre activiteiten en ze wist vrijwel meteen wat haar te doen stond. Ze nam de dader mee naar binnen en even later kwam hij brullend en snikkend het huis uitrennen. Waarschijnlijk heeft hij een paar flinke klappen gekregen die hij niet snel zal vergeten. We besloten unaniem dat we dat heel schokkend moesten vinden, maar konden het toch niet laten om een glimlachje te laten ontsnappen. Gnagna. De pret die'j noa tied met mekoare kunt hebb'n, das nog 't leukst. Okee, ik weet ook niet waarom ik dat zei. Doei.

Een weekendje Bansang

Ik noemde dit weekend voor de grap een innoverend weekend. Dat deed ik omdat ik het verschrikkelijk vind als mensen iets ‘innoverend' vinden. Ik zie dan zo'n praktisch gezinnetje voor me die een middagje is wezen zwemmen in een degelijk zwembad. En dat moeders dan roept dat ze het een innoverende middag vond, terwijl ze haar vlecht naar achter gooit en de klittenband van haar sandalen handig dichtplakt. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen zulke connecties heeft met het woord ‘innoverend', maar desondanks zou ik dit weekend toch liever willen omschrijven als ‘leuk'. Gewoon om misverstanden te voorkomen.

Donderdag hing ik meerdere keren boven het toilet om mijn lichaam te ontdoen van mijn maaginhoudelijkheden, omdat ik schijnbaar iets verkeerds had gegeten. Toch wilde ik het tripje naar Bansang niet missen, dus ik stapte vrijdagochtend vol goede moed in een overvolle taxibus. Ik was gezegend met een plekje bij het raam, maar moest mijn stoel helaas wel delen met de moeder van een kwijlende tweeling. Het duurde dan ook niet lang tot ik een klodder kwijl langs mijn kuit voelde druipen. In mijn gedachten scande ik snel de gezondheidsencyclopedie, op zoek naar ziektes die overgedragen kunnen worden door middel van speeksel-op-been-contact. Ik kon geen enkele ziekte verzinnen, dus ik besloot verder geen maatregelen te treffen. We hebben weer hard kunnen lachen om de bizarre omstandigheden en ik heb genoten van het mooie uitzicht. Acht uur later kwamen we aan in Bansang. Ja, je leest het goed. Ik heb acht uur lang naast een kwijlend object gezeten, terwijl ik ziek was en maar een halve stoel tot mijn beschikking had. Maar Bansang was mooi; heuvelachtig, groen, warm, stoffig, druk en arm. Dus na regen kwam zonneschijn.

's Avonds heeft Amadou ons voorgesteld aan zijn familie. Hij heeft echt een enorme familie. Ze wonen met zijn allen bij elkaar en sommigen slapen nog in hutjes van klei en stro. De moeder van Amadou had voor ons gekookt. We aten rijst met groenten, vis, kip en saus. Ik heb de dierlijke bijproducten subtiel terug kunnen moffelen in de pan, dus daar heb ik mezelf weer goed uit weten te redden.

De volgende dag hebben we een heuvel beklommen en een volleybalwedstrijd gespeeld tegen de studenten van een lokale school. Tussen alle activiteiten door heb ik een marktje bezocht met Sally, in de rivier gezwommen, van een stijger afgedoken en als klap op de vuurpijl heeft het neefje van Amadou mij de liefde verklaard, terwijl ik nietsvermoedend mijn mango's stond af te rekenen. Wij zijn allen getraind in het afwimpelen van stille aanbidders, dus dat was verder niet heel spectaculair. Ik vertelde het alleen om deze alinea tot een mooi einde te brengen.

Tot slot wil ik nog even aandacht besteden aan het tweede avondmaal. We werden weer uitgenodigd door de familie en zij verasten ons met een briljant gerecht. Gelukkig is het hier niet vreemd om vegetarisch te zijn, dus het broodje geit werd mij bespaard. In plaats daarvan kreeg ik een stokbroodje met mayonaise, spaghetti en naturelchips. Ja, je leest het goed. Een stokbroodje met mayonaise, spaghetti en naturelchips. Ik vond het culinair onverantwoord, maar het smaakte tot mijn grote verbazing prima. Ik mag jullie namens de rest mededelen dat het broodje geit ook geen tegenvaller was.

De terugweg verliep stukken beter dan de heenweg. We verkozen een personenauto met chauffeur boven een gammele boemelbus en dat is absoluut een uitstekende keuze geweest. Eerst reden we naar JanjangBureh, een eilandje die vroeger als opslagplaats voor slaven diende. Diep van binnen prefereerden we het bezichtigen van de zonsopgang boven het bezichtigen van een museum, dus we volgden ons hart. Na de zonsopgang namen we een veerpondje naar de overkant. Daarna vervolgden we onze rit naar Barra. Onderweg kwamen we langs mooie gebieden en dorpjes, het was een leuk ritje. In Barra moesten we de oversteek naar Banjul maken. Amadou wilde graag met die veerpond, omdat dat volgens hem veiliger was. Wij wilden liever met kleine kanobootjes naar de overkant, omdat dat leuker is. Natuurlijk kregen wij gelijk en dat was maar goed ook. Ik sprong op de nek van een jongen en deze bracht mij veilig naar de boot, zodat ik geen natte voeten kreeg. Deze jongens verdienen hun geld met deze vorm van arbeid, dus ik heb hem verblijd met een zakcentje. De boot werd volgeladen en we gingen op volle kracht vooruit. Het was mogelijk om dolfijnen te spotten, maar dat werd ons helaas niet gegund.

Voor de visuele ondersteuning verwijs ik je door naar het fotoalbum.

Liefs

Faal

Faal
Ik heb gefaald. Ik heb gewoon keihard gefaald. Het is alsof ik een uitgehongerd rijstkindje een rookworst heb voorgehouden en hem zelf met een rotgrijns heb opgegeten. Maar dan erger. Ik heb de familie wekenlang laten geloven dat er prachtige zonnebloemen in hun moestuintje zouden groeien en dat ze dan zouden kunnen smullen van de pitten. Hun dankbare glimlach zal ik nooit vergeten.

Met een stalen gezicht heb ik de zonnebloemen een aantal weken geleden gepland alsof het een dagelijkse bezigheid voor me was, zodat zij in de waan konden blijven dat ik overal verstand van had. Daar word ik nu voor gestraft. Want die verrekte planten groeien niet. Ze groeien ook niet een beetje. Ze groeien gewoon niet. Niet niet niet, het is gemeen. Ik bof maar dat ik mijn reputatie hier de laatste tijd heb opgekrikt met huishoudelijke taken, anders was er nu werkelijk niks meer van over. Bij deze zijn jullie weer op de hoogte. Lach, huil, bid. Of maak een keuze.

Groetjes,

Niksnut

Very nice

Toevallig heb ik dezelfde naam gekregen als mijn Gambiaanse pleegmoeder. Leeftijdstechnisch zou ze niet mijn Gambiaanse pleegmoeder kunnen zijn, maar volgens die beredenering zou zij ook niet de moeder van haar oudste zoon kunnen zijn. Hoe de familiebanden hier werken is me tot op de dag van vandaag dus nog steeds een raadsel, maar daar zal ik op een dag vast nog wel meer opheldering over te krijgen. Aangezien Isatou als ‘Isa-two' klinkt, leek het ons verstandig om haar voortaan ‘Isa-one' te noemen. Naast het feit dat dit voor een hoop gemak zorgt, vindt zij het ook nog eens een uitzonderlijk goede grap.

Isa-one vindt alles ‘very nice'. Dus ik vond het wel een ‘very nice' idee om daar een verhaal over te schrijven. Soms verbaasd Isa-one mij met haar mening, sommige dingen kun je namelijk niet ‘very nice' vinden. Toch krijgt zij het voor elkaar om alles ‘very nice' te vinden. Ik vraag me nog steeds af wat de reden is van deze opmerkelijke complimenten. Het zou kunnen zijn dat ze een oprechte optimist is, maar het zou ook kunnen zijn dat ze slechts beleefd wil zijn.

Laatst constateerde ik dat badslippers mijn leven een stuk makkelijker zouden maken, dus ik vertrok naar de markt om deze aan te schaffen. Ik had de keuze uit lelijke badslippers of afschuwelijke badslippers. Ik heb voor de meest afschuwelijke gekozen, omdat dat dus de enige keuze zou zijn die ik met enige logica zou kunnen verklaren. Thuis heb ik ze gelijk aangetrokken en al snel merkte Isa-one mijn nieuwe slippers op. Knalgele badslippers van Adidas, absoluut niet mooi. De eerste reactie van Isa-one was: ‘You've new sport shoes, very nice!'.

Schaterend van het lachen zaten Lotte en ik een balletje over en weer te gooien, terwijl we elkaars hoofd zo hard mogelijk probeerden te raken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dus negen van de tien keer vloog de bal met een hoop kabaal tegen het dak of de muur. Het ontbreken van ramen is hier een bijkomend voordeel. Ik had de volumeknop van mijn radio helemaal open gedraaid en het lawaai was oorverdovend. Het was dan ook niet vreemd dat Isa-one ons na een tijdje kwam bezoeken. Ze sprak weer prachtige woorden: ‘I came here, because it's too noisy. Very nice!' Ze vertrok net zo snel als ze gekomen was en liet ons verbaasd achter. Wat was er ‘very nice' aan teveel kabaal? Ik snap haar gedachtegang niet helemaal.

Ik denk niet dat de hoofdgedachte van dit verhaal duidelijk is en daar kan ik jullie ook geen opheldering over geven. Het is gewoon een verhaal. Een verhaal die is ontstaan uit verveling. Zo gaan die dingen.

Liefs,

Isatou

Een kast

Ik vind dit primitieve leventje heerlijk. Het heeft namelijk genoeg voordelen die de nadelen doen verdwijnen, vooral als je daar zelf in gelooft. Zo valt er niks te klagen, omdat je niks hebt om over te klagen. Soms heb ik wel zin om eens lekker te klagen over de slechte kwaliteit van de televisie. Maar ik heb geen televisie, dus dat kan niet. Ik heb ook weleens zin om te klagen over het gebrekkige comfort van de bank. Maar ik heb geen bank, dus daar kan ik ook niet over klagen. Over de gebrekkige ruimte in mijn kast viel ook niet te klagen, want er was in de verste verte geen kast te bekennen. Dit laatste begon me een beetje dwars te zitten. Rommel maken is voor mij geen opgave, maar zonder kast ging het creëren van rommel me wel érg gemakkelijk af. Een kast aanschaffen was dus een vereiste.

De enige kastenwinkel in de wijde omtrek verkocht geïmporteerde kasten van de Ikea, dus die waren onbetaalbaar. Mijn creatieve brein liet me gelukkig niet in de steek, want ik bedacht me dat ik best een kast op maat kon laten maken op de houtmarkt. Ik ben met Lotte naar de houtmarkt gegaan en heb daar een prachtige kast ontworpen. Helaas zijn wij niet gezegend met een zwarte huidskleur, want dat zou de kans op een eerlijke prijs behoorlijk vergroten. Aangezien wij blank waren, koste de kast 2000 Dalasi. Dus de volgende dag zijn we samen met Bamba teruggekeerd naar dezelfde markt, om de kans tot afzetterij te verkleinen. Helaas was de vraagprijs voor het meest simpele ontwerp nog steeds niet acceptabel. Dus ik was a little bit crumpy.

Toen was daar opeens een briljant idee, bedacht door Bamba. Hij kon de leraar van zijn oudste zoon, wat tevens een goede vriend en broer was, vragen om een kast voor ons te maken. De volgende dag stond er een meneer voor de deur die gefascineerd naar mijn zelfgetekende ontwerp begon te staren. Hij sprak een paar onverstaanbare woorden met Bamba en verdween op mysterieuze wijze. Een paar uur later kwam hij terug met een paar planken, een zaag en een pot lijm. Hij ging meteen aan de slag en de hele familie rukte uit om te helpen. Niet veel later kwam er een kudde negers naar binnen marcheren met een enorme kast boven hun hoofd. Het eindresultaat is volgens Nederlandse begrippen niet verbluffend, maar volgens mijn begrippen uitmuntend! Mijn dag kon niet meer stuk.

Liefs,

Isatou