Zoals beloofd een verhaaltje over de bruiloft die wij afgelopen weekend mochten bijwonen. Terwijl ik dit typ hoor ik allemaal gefladder en gezoem in deze donkere kamer, dus ik ben niet geheel op mijn gemak. Ik besef dat deze zenuwslopende omstandigheden een negatieve invloed kunnen hebben op de kwaliteit van dit verhaal, sorry daarvoor.

Deze zondag was niet de meest geschikte, omdat het overmatige alcoholgebruik van de vorige avond de groetjes aan me deed. Maar aan uitbrakken op een bruiloft is nog nooit iemand doodgegaan, dus ik durfde het aan. Kumba zag ons graag in een Afrikaanse jurk op de bruiloft verschijnen, maar dat leek ons een beter plan voor het avondprogramma. Rond paraderen in een kleurrijk gewaad is sowieso al geen hobby van me, maar zeker niet op het heetst van de dag. Ik prefereer een korte broek, het is hier namelijk veertig graden. Sorry, dat wilde ik gewoon even zeggen. Het spijt me.

De sfeer op de bruiloft was echt fantastisch. Iedereen was welkom, vrienden van vrienden en toevallige voorbijgangers werden net zo warm ontvangen als directe familieleden. Het was een zooitje ongeregeld, dat wel. Tientallen vrouwen stonden te roeren in pruttelende pannen, mannen zaten uit hun neus te vreten op de veranda en overal lagen, renden en stonden trosjes kinderen. Het bruidspaar was nergens te bekennen en iedereen leek druk te zijn met niks doen. Desalniettemin vermaakte ik me prima. Als blanke verschijning stond ik in het punt van de belangstelling, dus ik hoefde me niet te vervelen. Daarnaast werd er al vrij snel een baby bij mij op schoot gegooid. Ik was natuurlijk op slag verliefd en riep enthousiast dat ik het kind mee wilde nemen in mijn koffer. De moeder van dit liefje dacht eventjes na en zei toen: ‘Okay, that's no problem.' Voordat ik kon reageren draaide ze zich om en verdween ze in de menigte. Fijn, daar zat ik dan. Toen de vrouw na een uur nog niet terug was werd ik toch een beetje ongerust. Ik heb de baby over mijn schouder gegooid en ben op zoek gegaan naar zijn moeder. Die was natuurlijk nergens te vinden en ik vond het kindje te leuk om zomaar ergens te dumpen. Het kind sliep als een roosje en leek gelukkig niet te beschikken over zesde zintuig die mijn onrust zou verraden. Na een lange zoektocht vond ik zijn moeder en heb ik het popje terug in haar armen gelegd. Ik verdween net zo snel als zij ook verdwenen was, dat leek me het beste voor iedereen. Het was een gezellige bedoeling op de bruiloft, maar ik was nog niet erg onder de indruk en verging van de dorst. Ik besloot het gezelschap te verlaten, om later in de avond terug te komen.

Een paar uur later ben ik teruggekeerd naar het feest. Het eten was inmiddels klaar en ik heb samen met Kumba en Lotte een pannetje vegetarische Benechien opgepeuzeld. Daarna begon het festijn. Er werd gedrumd, gezongen, gefloten en gedanst. Het was geweldig! Het was ontzettend druk en iedereen deed gezellig mee. Ja, ook ik heb mijn heupen losgegooid. Het moet er grappig uitgezien hebben, want ik danste als een mongoloïde aarsgier met een heupafwijking. Desalniettemin waren de Afrikanen dolenthousiast over onze ‘dance skills', dus ik klaag verder niet. Aanschouw het filmpje, dan zul je begrijpen waarom mijn dansniveau niet aan deze ritmische, typische en vooral uitbundige dansbewegingen kon tippen. Wat kunnen die vrouwen dansen zeg, ik keek mijn ogen uit. En het publiek maar juichen en joelen, geweldig!

Helaas moesten wij het feest vervroegd verlaten, omdat wij hoog bezoek hadden uit Nederland. We zijn met z'n allen uit eten geweest in een gezellige bistro. We namen met z'n allen plaats aan een romantische tafel en wachtten met smart tot het buffet geopend werd. Natuurlijk brak dat moment pas laat aan, waardoor de helft van de gerechten al was afgekoeld naar een graad of nul. Toen het buffet eindelijk geopend werd en ik met een gevuld bordje plaatsnam aan de tafel, kwam de ober mij vragen of hij mijn bordje even op moest warmen in de magnetron. Vond ik grappig. Helaas leek me dat niet erg bevorderlijk voor de kwaliteit van mijn macaroni a la kaas, dus ik heb hem hartelijk bedankt. Toen ik net mijn eerste hap wilde nemen, werd het opeens stikdonker en doodstil. Ja, de stroom viel weer eens uit. De daaropvolgende minuten heeft een ober onze tafel belicht met een zaklamp, wat romantisch! Na een paar minuten sprong het licht opeens weer aan en werd de muzikale ondersteuning weer hervat. Ik moest helaas concluderen dat het eten lekkerder smaakte als ik niet kon zien hoe het eruit zag, maar vooruit.

's Avonds wilde een medewerker ons wel even naar huis brengen, dus we hebben de laadbak van zijn jeep volgeladen met onze lichamen. Met onze haren wapperend in de wind vertrokken we naar Bustown. Maar toen gebeurde er opeens iets geweldigs. De president van Senegal was op bezoek in The Gambia en maakte toevallig gebruik van dezelfde weg als wij. We werden ingehaald door tientallen auto's met zwaailichten en sirenes en de president scheurde ons voorbij in een stretch-hummer. We hebben staan juichen als een stel kleine kinderen, het was echt heel leuk.

Tot slot wil ik nog even vertellen dat ik vanmorgen een lift kreeg van een meneer op een brommertje. Is het niet enig? Mwoap mwoap.

Groetjes,

Isatou