Groot nieuws: de taxichauffeur die in het verhaal over mijn avontuur in de taxi de hoofdrol speelde is tegenwoordig mijn beste vriend. We maken ritjes in zijn gele auto, praten over koetjes en kalfjes en laten elkaar verder met rust. Dat laatste bevalt me tot nu toe nog het best. Een blanke met rust laten is niet erg gebruikelijk in dit land, dus daarom heb ik Balamin als beste vriend uitgekozen. Toen ik mijn ouders op wilde gaan halen van het vliegveld, wilde Balamin mij graag voorzien van vervoer en emotionele ondersteuning. Jongens, wat zal ik toch zonder hem moeten. We spraken af bij het compound van zijn familie in Brikama. Toen ik bij zijn familie aankwam stond er een overheerlijk visgerecht voor me klaar. Zoals gewoonlijk probeerde ik de vis te negeren en deed ik net alsof ik de witte rijst verrukkelijk vond. En zoals gewoonlijk is me dat weer prima gelukt. Natijd heeft Balamin zijn vaste dansje in de moskee gedaan, waarbij hij ook nog even voor mij gebeden heeft. Heel attent van hem; nu komt het toch nog goed met mij.

Op het vliegveld transformeerde ik in een zenuwpees. Ik bleef als een debiel naar de lucht staren om te controleren of er al een vliegtuig aankwam. Toen ze eindelijk geland waren stond ik stuiterend in de aankomsthal te wachten en niet veel later heb ik iedereen kunnen knuffelen. Ik ben zo blij dat ze er allemaal zijn! Ze zeiden dat ik naar Afrika stonk, je begrijpt dat ik niet heel gelukkig was toen ik dat hoorde. Ik ruik toch liever naar Nederland, denk ik. Maargoed, mijn acceptatieproces verliep soepeltjes. We stapten in de taxi en reden naar het hotel. Inmiddels is dit allemaal alweer een tijd geleden, omdat ik nog geen tijd heb gehad om een verhaal te schrijven. Het leven is hier namelijk ontzettend zwaar, hectisch en intensief. Verhalen schrijven is me dan echt even teveel, als je snapt wat ik bedoel. En ik ben te druk met knuffelen.

We hebben een krokodil geaaid bij de heilige plas van The Gambia. Deze krokodil was heel lief, maar dat kwam omdat hij sliep. Iedereen is namelijk lief als hij slaapt. Ikzelf ben daarentegen een uitzondering op deze regel, maar ik heb geen behoefte om het daar nu over te hebben. De krokodil die ik wilde aaien was gevaarlijk, want hij beschermde zijn eitjes. Ik heb gestampt met één voet, maar dat mocht niet baten. Verder was het heel leuk.

We hebben een markt bezocht. Ik moest helaas boodschappen doen met Isa-one en Kumba, maar de rest heeft rustig rond kunnen kijken op de markt. Okee, dat lieg ik. Ze hebben niet rustig rond kunnen kijken op de markt, want dat is absoluut onmogelijk. Er zijn duizenden mensen op die markt en de straatjes zijn niet breder dan een metertje of twee. Met een groep blanken over deze markt lopen is niet aan te raden als je geen mentale- en fysieke aandacht wilt. De mensen bespringen je dan op dezelfde manier als ik een patatje speciaal nu zal bespringen. Kwijlend, schreeuwend en niet tegen te houden. Mijn bloedverwanten waren er dan ook snel klaar mee. Gelukkig waren wij ook klaar met de boodschappen, dus we doken snel een bustaxi in om naar huis te gaan.

We hebben bij mijn Gambiaanse familie gegeten. Mijn negroïde familieleden keken al weken uit naar deze bijzondere dag. En het werd inderdaad een geweldige dag! We hebben heerlijk gegeten op de Afrikaanse manier; met z'n allen rondom een grote schaal Benechien. Enige uitzondering is dat wij een lepel gebruikten en de Gambianen met hun handen aten. Na het eten moest er natuurlijk gedanst worden. Het toppunt vond ik toch wel de ‘Chuchuwa'. Dat welbekende dansje waarbij je met je kont naar achter en je voeten naar binnen rondjes draait terwijl je je tong uitsteekt. Ze denken dat het een hele bekende Nederlandse dans is en kennen hem inmiddels helemaal uit hun hoofd. Vind ik leuk. Later op de avond hebben we nog cadeautjes uitgedeeld aan alle kinderen, ze waren door het dolle heen. Ik vond het geweldig om mijn eigen familie samen te zien met mijn Gambiaanse familie.

We hebben gewandeld in het bos. Stilletjes hoopten we dat we aapjes zouden spotten. Vanaf het balkon hadden we al een paar aapjes in de tuin zien lopen, maar wilde aapjes zijn natuurlijk leuker! Om de kans ietwat te vergroten hadden we zakken met nootjes ingeslagen. Toen we na een korte wandeling nog geen aap gespot hadden, besloten we onze voorraad noten tevoorschijn te halen. Deksels, ik keek mijn ogen uit toen ik al die apen op ons af zag komen stormen. Ik denk dat die apen over een soort systeem beschikken waarvan de werking gebaseerd is op het amberalert. Nee, dat denk ik eigenlijk niet. Eerst dacht ik het wel, maar ik herinner me nu dat er genoeg mensen bestaan die ook altijd weten waar eten te halen is. Ik noem geen namen, maar het is toch zo. Het welbekende oerinstinct zal hier wel weer mee te maken hebben. Afijn, we zijn dus besprongen door apen en dat was heel leuk.

We zijn naar de vismarkt in Tanjhe geweest. Ik zou het niet omschrijven als een mooi stukje natuur, maar indrukwekkend was het zeker. Het is simpel. Meneer gaat vissen en komt rond de namiddag weer teruggevaren. Daar staat vrouwlief op hem te wachten met een grote mand op haar hoofd. Vrouwlief tilt haar jurk op, loopt in het water en haalt een lading vis uit de boot. Vissen worden ter plekke verkocht, ingeladen in ronkende vrachtwagens of gedroogd in de grote koolovens. Dit doen ongeveer 900 stelletjes. De kinderen worden meegenomen, dus dit alles resulteert zich in een wirwar van duizenden mensen op een strand. In principe dus geen plek waar je als toerist graag wilt zijn. Maar het is indrukwekkend om te zien, dus het was de moeite waard. Daarnaast dragen ze hier kleurrijke kleren, dus het geheel zag er nog best vrolijk uit.

We hebben nog veel meer gedaan, maar ik stop per direct met het schrijven van dit verhaal. Ik ga namelijk een middagdutje doen. En nee, niet omdat ik ben getransformeerd tot een lui varken. Dat had overigens een prima reden kunnen zijn, maar dat is nu gewoon niet zo. Vandaag heb ik een goede reden. Ik ben namelijk ziek,omdat ik iets verkeerds heb gegeten. Ik ben hier zelf ook redelijk verbaasd over, want ik verblijf momenteel in een luxe hotel. Ik snap niet waarom ik wel ziek word van dit lekkere eten en niet ziek word van lokale broodjes met spaghetti en chips, semi-gare rijstgerechten met visrestanten en verlepte groente van de markt. Toch is het zo. Maar gelukkig ligt Remco naast me om me over mijn bolletje te aaien. Wat is het toch een schatje.

Liefs,

Van ons allemaal!