Toevallig heb ik dezelfde naam gekregen als mijn Gambiaanse pleegmoeder. Leeftijdstechnisch zou ze niet mijn Gambiaanse pleegmoeder kunnen zijn, maar volgens die beredenering zou zij ook niet de moeder van haar oudste zoon kunnen zijn. Hoe de familiebanden hier werken is me tot op de dag van vandaag dus nog steeds een raadsel, maar daar zal ik op een dag vast nog wel meer opheldering over te krijgen. Aangezien Isatou als ‘Isa-two' klinkt, leek het ons verstandig om haar voortaan ‘Isa-one' te noemen. Naast het feit dat dit voor een hoop gemak zorgt, vindt zij het ook nog eens een uitzonderlijk goede grap.

Isa-one vindt alles ‘very nice'. Dus ik vond het wel een ‘very nice' idee om daar een verhaal over te schrijven. Soms verbaasd Isa-one mij met haar mening, sommige dingen kun je namelijk niet ‘very nice' vinden. Toch krijgt zij het voor elkaar om alles ‘very nice' te vinden. Ik vraag me nog steeds af wat de reden is van deze opmerkelijke complimenten. Het zou kunnen zijn dat ze een oprechte optimist is, maar het zou ook kunnen zijn dat ze slechts beleefd wil zijn.

Laatst constateerde ik dat badslippers mijn leven een stuk makkelijker zouden maken, dus ik vertrok naar de markt om deze aan te schaffen. Ik had de keuze uit lelijke badslippers of afschuwelijke badslippers. Ik heb voor de meest afschuwelijke gekozen, omdat dat dus de enige keuze zou zijn die ik met enige logica zou kunnen verklaren. Thuis heb ik ze gelijk aangetrokken en al snel merkte Isa-one mijn nieuwe slippers op. Knalgele badslippers van Adidas, absoluut niet mooi. De eerste reactie van Isa-one was: ‘You've new sport shoes, very nice!'.

Schaterend van het lachen zaten Lotte en ik een balletje over en weer te gooien, terwijl we elkaars hoofd zo hard mogelijk probeerden te raken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dus negen van de tien keer vloog de bal met een hoop kabaal tegen het dak of de muur. Het ontbreken van ramen is hier een bijkomend voordeel. Ik had de volumeknop van mijn radio helemaal open gedraaid en het lawaai was oorverdovend. Het was dan ook niet vreemd dat Isa-one ons na een tijdje kwam bezoeken. Ze sprak weer prachtige woorden: ‘I came here, because it's too noisy. Very nice!' Ze vertrok net zo snel als ze gekomen was en liet ons verbaasd achter. Wat was er ‘very nice' aan teveel kabaal? Ik snap haar gedachtegang niet helemaal.

Ik denk niet dat de hoofdgedachte van dit verhaal duidelijk is en daar kan ik jullie ook geen opheldering over geven. Het is gewoon een verhaal. Een verhaal die is ontstaan uit verveling. Zo gaan die dingen.

Liefs,

Isatou