The smiling coast of Africa

Einde

De vlucht is prima verlopen, dus dat betekend dat ik weer veilig in Nederland ben. Dat ben ik inderdaad al sinds 24 juni, maar ik voelde nooit de drang om er een verhaal over te typen. Die drang is nu trouwens ook in geen velden of wegen te bekennen, maar ik vind dat het mijn plicht is.

De vlucht ging via Guinee-Bissau en Marokko en daar was ik verrassend genoeg niet heel erg content mee. Daardoor duurde de reis vele malen langer en moest ik verplicht drie keer opstijgen en drie keer landen. Voor de gemiddelde reiziger is dat dolle pret, maar in mijn geval betekend het zesmaal doodsangsten uitstaan. Zodra ik de grond verlaat of nader, ben ik verschrikkelijk bang om te sterven. Toch viel ik verbazingwekkend genoeg in slaap vlak voordat we gingen landen in Conakry en ik werd niet meer wakker voordat we de grond raakten. Mijn angst lijkt dus mee te vallen, maar niks is minder waar. Toen we de grond opeens raakten dacht ik dat er iets ontplofte en slaakte ik een kreet, waardoor mijn geliefde buurman mij uit begon te lachen.

Na de lange reis kwamen we aan op Schiphol en toen concluderen we met tranen in onze oogjes dat het nu officieel voorbij was. Maar natuurlijk heeft alles zijn voor- en nadelen. Ik was echt ontzettend zenuwachtig, omdat ik iedereen weer zou gaan zien. Ik smeerde me nog even in met een overdosis bodylotion om alle stink en stank uit Afrika van mijn lichaam te smeren en stormde toen door de douane richting mijn welkomstcomité. GEWELDIG. Ik zou dit warme welkom met elke omschrijving tekort doen, dus ik ga er niet aan beginnen. Gewoon heel gaaf met spandoeken, ballonnen en heeeel veel liefjes.

Het is heel vreemd om weer terug te zijn in Nederland. Ik heb een beetje het gevoel dat ik een half jaar lang op een andere planeet heb gewoond. Stromend water, altijd elektriciteit, binnen leven, niet meer met iedereen een praatje maken, een horloge dragen, een onbeschrijflijke keuze aan allerlei producten in een grote supermarkt, dat soort dingen.

Gelukkig ben ik nog een tijdje doorgeraasd in het lang-leve-de-lol-ritme. Ik heb de wereld inmiddels al meerdere keren op zijn kop gezien in Salou en werk nu een paar weekjes in Turkije als individueel begeleider van een lief jongetje met autisme. Ik vlieg inderdaad van hot naar her met nogal uiteenlopende redenen.

Je zult je afvragen hoe ik het na zoveel weken in mijn hoofd haal om nog een verhaal te plaatsen op mijn site die zich geheel hoort af te spelen in Gambia en dat begrijp ik. Ik vind het zelf ook best vreemd. Maarik vond opeens dat ik het met een laatste verhaal moest afsluiten. En ik heb nu de interesse gevonden om dat te doen.Alle ervaringen die ik in Gambia heb opgedaan en alle lieve vrienden die ik in Gambia gemaakt heb fladderen nog steeds rond in mijn hartje. Och, wat sentimenteel van me. Maar, het is waar. Nog steeds, na zoveel weken, kun je er de klok op gelijk zetten dat ik een kwartier na mijn alcoholische versnaperingen word overvallen door een emotioneel labiele gesteldheid die zich veelal uit in een spraakwaterval met heimelijke genoegens naar Afrika. En dat is vast niet voor niks.

Mijn tijd in Gambia is voorbij. Mijn tijd in Spanje is voorbij. Mijn tijd in Turkije is voorbij. Dus ik ben de landing aan het inzetten voor een succesvolleterugkeer terug op aarde. Afstuderen. Met de vele ervaring die ik opgedaan heb de afgelopen tijd zou het moeten lukken. Vaarwel avontuur!

Groetjes

Jody aka Isatou

Familie op bezoek

Het zonnetje op mijn lichtgebruinde huidje, een zilt briesje door mijn haar, het geluid van de zee, het geruis van de palmbladeren, kwetterende vogeltjes, het geritsel en gepiep van stoeiende aapjes in de bomen.... Ik droomde heerlijk weg en genoot weer eens van mijn tenen tot mijn kruin. Aan alles komt een eind en helaas dus ook aan dit paradijselijke leven. Omdat ik de grootste tijd bij de familie heb doorgebracht en zij mij een geweldige tijd hebben bezorgd in Busumbala, hebben we ze een dagje uitgenodigd om ze te bedanken. Het was echt een geweldige dag, ik was zo blij!

's Middags stonden ze in hun allermooiste kleren klaar bij het hek, jullie snappen dat dat een emotioneel moment was. Eigenljk valt dat wel mee hoor, het was vooral heel schattig. We hebben gezwommen in het zwembad, nadat we Enssa, Ebrima en Suteh eerst van de bodem hebben geplukt. Ze sprongen dapper in het water en bleken toen pas te beseffen dat zwemmen geen aangeboren kundigheid is. Geeft niet, ik vind het prima om lieve kindertjes van de bodem af te halen. Verder was het namelijk wel succesvol. Iedereen waagde een dansje in het zwembad en we zijn er pas uitgekomen toen de zon achter de horizon verdween. We hebben ons even gedoucht en zijn toen met z'n allen naar Senegambia vertrokken om echte frikadellen speciaal met patat te gaan eten in de Nederlandse bar. Ik kan niet uitleggen hoe leuk het was, het was gewoon echt bijzonder! Ze vonden het superlekker en vertelden dat ze echt de mooiste dag van hun leven hadden gehad. Ik zou het ietwat overdreven vinden als ik zou zeggen dat het voor mij ook de mooiste dag van mijn leven was, maar echt genieten was het wel! Aan het einde van een gezellige avond lag Mustafa op mijn schoot te slapen en de rest van de kotertjes lag ook half en/of geheel voor pampus. Het werd dus hoogtijd om te vertrekken. Na veel knuffels en kusjes stouwde de familie zichzelf in een taxi en dat bleek verrassend genoeg precies te passen. We hebben gezwaaid tot we ze niet meer zagen en besloten toen unaniem dat het echt een geweldige dag was!

Liefs,


Isatou

Vakantie

Alles wat ik hier meemaak is geweldig en eigenlijk doe ik ‘alles' met deze beschrijving tekort. Want alles is meer dan geweldig! Het aftellen is al een tijdje begonnen en daar ben ik best rouwig om. Maar eigenlijk heb ik ook wel gigantisch veel zin om weer heerlijk thuis te zijn bij al mijn lieve vriendjes en bloedverwanten. Deze laatste twee weken geniet ik van mijn vakantie en ik heb eigenlijk geen flauw benul wat ik daarover moet vertellen. Maar ik zal mijn beste beentje voor zetten, want ik heb mijn geliefde vader beloofd om nog een verhaaltje te schrijven.

Ik duik deze weken onder in het hotel van mijn vriendinnetjes en Remco. Gelukkig niet in een kelder, maar gewoon naast mijn vriendlief op de bedbank. Comfortabel is het niet, maar gezellig is het wel! We maken leuke tripjes, hebben gezellige avondjes bij mijn vrienden en familie en genieten vooral van de zon en alles wat leuk en slecht is. Gewoon omdat het kan. Daarnaast hebben we een beste vriend die ons altijd vergezeld en die wij ‘onze huisneger' mogen noemen. We houden echt van hem, hij is zo ontzettend leuk!

Vandaag hebben we een Landrover gehuurd en daarmee zijn we door Gambia gescheurd. Bij deze wil ik even melden dat ik een onverklaarbare voorkeur heb voor landen zonder verkeersregels. Je mag de auto volstouwen met een onbeperkt aantal passagiers, mits het binnen de vier deuren past. Daarnaast mag je de auto van buiten ook volladen naar eigen wens, zolang de auto maar enigszins bestuurbaar blijft. Als je een kruispunt nadert is het niet verplicht om rechts voor te laten gaan, omdat je naderende auto's kan waarschuwen met je claxon en het kruispunt dan gerust met een rotgang kan passeren. Je mag ook geiten op het dak vastbinden, zonder lichten rijden, een auto zonder deuren besturen of achteruit op de snelweg rijden. Dat laatste heb ik overigens nooit geprobeerd, maar ik verwacht dat ze er niet heel moeiljik over zullen doen. Je kunt je voorstellen dat het in Gambia best heel leuk is om te rijden.

We hebben het zuidelijkste plaatsje bewonderd, hebben een kijkje genomen op Pelican Island, zijn door verschillende dorpjes gecrost en verder is er vooral een hoop mis gegaan. Twee dingen om precies te zijn. In principe zou ‘een hoop' dan enigszins een overdreven woordkeus zijn. Maar aangezien de scenario's zich binnen een tijdsbestek van 4 uur hebben afgespeeld, vind ik dat ik het ‘een hoop' mag noemen. Onderweg naar een inheems dorpje aan het strand raakten we vast in het mulle, droge, dorre zand. Ik weet niet in hoeverre zand dor kan zijn, maar ik vond het toch redelijk dor. Remco heeft de auto uitgegraven en met behulp van wat negroïde manskracht hebben we de auto uit het zand kunnen duwen. Ik ben deze hulpverleners erg dankbaar, want ik ben mijn laatste slipscenario nog niet vergeten! Een eindje verderop kregen we bij een checkpoint opeens problemen met de politie, maar ze wisten zelf eigenlijk niet waarom. Ze waren namelijk gebeld door het vorige station en zij verzochten ons vriendelijk doch dringend terug te komen naar dat punt. Ik keerde vol verwachting de auto en reed braaf terug naar het vorige militaire checkpoint. Daar moest ik de auto uitdoen en samen met opa naar binnen komen. We wisten nog steeds niet wat het probleem was en uit pure nieuwsgierigheid zijn we allemaal maar naar binnen gegaan. Jongens, ik moest toch wel een beetje lachen toen ik de reden hoorde. Opa had een stukje gefilmd vanuit de auto om het mooie uitzicht vast te leggen en ondertussen waren we het politiestation gepasseerd. Militairen, politieagenten en andere personen in functie mogen niet gefilmd worden en ook alles wat daarbij hoort mag niet op beeld worden vastgelegd. Ze hebben de hele opname van opa afgespeeld en concludeerden toen dat het bandje vernietigd moest worden. Het geinige aan dit verhaal is dat er vrijwel niets te zien is op de film. Je ziet inderdaad in een flits een politiestation op het beeld, maar daar bleef het ook echt bij. Er zijn geen mensen te zien op het beeld en het enige wat je ziet is een geel gebouwtje waar met kleine letters ‘Immigration office' op staat. Maar natuurlijk is dit ook weer helemaal goed gekomen. Remco vertelde de medewerkers dat hij een sergeant is in het leger en dat hij daarom bekend is met de regels. Er volgde een prima verhaal over de rechten van personen in functie en de regels omtrent het maken en verspreiden van opnamen. We waren allen onder de indruk van zijn betoog en dat heeft ons een vernietigde camera bespaard. De mannen hadden diep respect voor Sergeant van Dijk en we zijn er maar weer snel vandoor gegaan.

Eenmaal thuis hebben we onze geliefde huisneger opgehaald om samen naar mijn familie te gaan. Het was weer ontzettend gezellig thuis en ik ben trots dat ik hun nu officieel mijn familie mag noemen. Een paar dagen terug vertelden ze mij namelijk dat ik nu een deel van de familie ben en altijd ‘thuis' terug mag komen. Na veel gezwaai en geknuffel zijn we rond middennacht weer vertrokken en toen hebben we Ebrima autorijles gegeven. Ik vind dat hij het niet slecht deed en ik heb toch wel weer even hard gelachen.

We gaan naar feestjes, zitten bij vrienden thuis, chillen op het strand, plonsen in het zwembad tot laat in de nacht, eten familiepizza's voor het leven en maken mooie tripjes. Senegal is nog wel even noemenswaardig trouwens. Het lijkt op het verhaal ‘Wildlife', maar dan een klein beetje anders. We hebben nog ietwat meer dieren gespot, zijn trots op opa omdat hij zich op de nek van een neger naar een kano heeft laten brengen en zijn allemaal heel blij dat we giraffen hebben zien galopperen. Het is gewoon een gigantisch fijne vakantie en dit gaan we zeker vaker doen!

Liefs,

Isatou

Vakantie

Alles wat ik hier meemaak is geweldig en eigenlijk doe ik ‘alles' met deze beschrijving tekort. Want alles is meer dan geweldig! Het aftellen is al een tijdje begonnen en daar ben ik best rouwig om. Maar eigenlijk heb ik ook wel gigantisch veel zin om weer heerlijk thuis te zijn bij al mijn lieve vriendjes en bloedverwanten. Deze laatste twee weken geniet ik van mijn vakantie en ik heb eigenlijk geen flauw benul wat ik daarover moet vertellen. Maar ik zal mijn beste beentje voor zetten, want ik heb mijn geliefde vader beloofd om nog een verhaaltje te schrijven.

Ik duik deze weken onder in het hotel van mijn vriendinnetjes en Remco. Gelukkig niet in een kelder, maar gewoon naast mijn vriendlief op de bedbank. Comfortabel is het niet, maar gezellig is het wel! We maken leuke tripjes, hebben gezellige avondjes bij mijn vrienden en familie en genieten vooral van de zon en alles wat leuk en slecht is. Gewoon omdat het kan. Daarnaast hebben we een beste vriend die ons altijd vergezeld en die wij ‘onze huisneger' mogen noemen. We houden echt van hem, hij is zo ontzettend leuk!

Vandaag hebben we een Landrover gehuurd en daarmee zijn we door Gambia gescheurd. Bij deze wil ik even melden dat ik een onverklaarbare voorkeur heb voor landen zonder verkeersregels. Je mag de auto volstouwen met een onbeperkt aantal passagiers, mits het binnen de vier deuren past. Daarnaast mag je de auto van buiten ook volladen naar eigen wens, zolang de auto maar enigszins bestuurbaar blijft. Als je een kruispunt nadert is het niet verplicht om rechts voor te laten gaan, omdat je naderende auto's kan waarschuwen met je claxon en het kruispunt dan gerust met een rotgang kan passeren. Je mag ook geiten op het dak vastbinden, zonder lichten rijden, een auto zonder deuren besturen of achteruit op de snelweg rijden. Dat laatste heb ik overigens nooit geprobeerd, maar ik verwacht dat ze er niet heel moeiljik over zullen doen. Je kunt je voorstellen dat het in Gambia best heel leuk is om te rijden.

We hebben het zuidelijkste plaatsje bewonderd, hebben een kijkje genomen op Pelican Island, zijn door verschillende dorpjes gecrost en verder is er vooral een hoop mis gegaan. Twee dingen om precies te zijn. In principe zou ‘een hoop' dan enigszins een overdreven woordkeus zijn. Maar aangezien de scenario's zich binnen een tijdsbestek van 4 uur hebben afgespeeld, vind ik dat ik het ‘een hoop' mag noemen. Onderweg naar een inheems dorpje aan het strand raakten we vast in het mulle, droge, dorre zand. Ik weet niet in hoeverre zand dor kan zijn, maar ik vond het toch redelijk dor. Remco heeft de auto uitgegraven en met behulp van wat negroïde manskracht hebben we de auto uit het zand kunnen duwen. Ik ben deze hulpverleners erg dankbaar, want ik ben mijn laatste slipscenario nog niet vergeten! Een eindje verderop kregen we bij een checkpoint opeens problemen met de politie, maar ze wisten zelf eigenlijk niet waarom. Ze waren namelijk gebeld door het vorige station en zij verzochten ons vriendelijk doch dringend terug te komen naar dat punt. Ik keerde vol verwachting de auto en reed braaf terug naar het vorige militaire checkpoint. Daar moest ik de auto uitdoen en samen met opa naar binnen komen. We wisten nog steeds niet wat het probleem was en uit pure nieuwsgierigheid zijn we allemaal maar naar binnen gegaan. Jongens, ik moest toch wel een beetje lachen toen ik de reden hoorde. Opa had een stukje gefilmd vanuit de auto om het mooie uitzicht vast te leggen en ondertussen waren we het politiestation gepasseerd. Militairen, politieagenten en andere personen in functie mogen niet gefilmd worden en ook alles wat daarbij hoort mag niet op beeld worden vastgelegd. Ze hebben de hele opname van opa afgespeeld en concludeerden toen dat het bandje vernietigd moest worden. Het geinige aan dit verhaal is dat er vrijwel niets te zien is op de film. Je ziet inderdaad in een flits een politiestation op het beeld, maar daar bleef het ook echt bij. Er zijn geen mensen te zien op het beeld en het enige wat je ziet is een geel gebouwtje waar met kleine letters ‘Immigration office' op staat. Maar natuurlijk is dit ook weer helemaal goed gekomen. Remco vertelde de medewerkers dat hij een sergeant is in het leger en dat hij daarom bekend is met de regels. Er volgde een prima verhaal over de rechten van personen in functie en de regels omtrent het maken en verspreiden van opnamen. We waren allen onder de indruk van zijn betoog en dat heeft ons een vernietigde camera bespaard. De mannen hadden diep respect voor Sergeant van Dijk en we zijn er maar weer snel vandoor gegaan.

Eenmaal thuis hebben we onze geliefde huisneger opgehaald om samen naar mijn familie te gaan. Het was weer ontzettend gezellig thuis en ik ben trots dat ik hun nu officieel mijn familie mag noemen. Een paar dagen terug vertelden ze mij namelijk dat ik nu een deel van de familie ben en altijd ‘thuis' terug mag komen. Na veel gezwaai en geknuffel zijn we rond middennacht weer vertrokken en toen hebben we Ebrima autorijles gegeven. Ik vind dat hij het niet slecht deed en ik heb toch wel weer even hard gelachen.

We gaan naar feestjes, zitten bij vrienden thuis, chillen op het strand, plonsen in het zwembad tot laat in de nacht, eten familiepizza's voor het leven en maken mooie tripjes. Senegal is nog wel even noemenswaardig trouwens. Het lijkt op het verhaal ‘Wildlife', maar dan een klein beetje anders. We hebben nog ietwat meer dieren gespot, zijn trots op opa omdat hij zich op de nek van een neger naar een kano heeft laten brengen en zijn allemaal heel blij dat we giraffen hebben zien galopperen. Het is gewoon een gigantisch fijne vakantie en dit gaan we zeker vaker doen!

Liefs,

Isatou

De apotheek

Ik ben gestoken door een insect en ik moest er weer zo nodig aan gaan krabben. Daarmee heb ik alles verpest en dat is inderdaad mijn eigen schuld. Mijn koosnaampje is tegenwoordig dan ook ‘klompvoet' en dat is geen pretje. Ik ben me er trouwens van bewust dat ik niet mag spotten met klompvoeten. Maar aangezien ik dat nu toch al gedaan heb, zal ik het nog even nader verklaren. Het is niet echt een klompvoet en volgens mij ziet een klompvoet er ook heel anders uit. Maar toch begrijp ik wel waarom ik die naam gekregen heb. Mijn voet is namelijk zo groot als een klomp en ik loop als een debiel. Och jeetje, ik maak mezelf vast niet populair met deze woordkeus. Sorry.

Ik stap niet snel naar een dokter. Dat heb ik nooit gedaan en dat doe ik nu nog steeds niet. Toch leek mijn voet steeds meer op horror, dus ik besloot toch maar even langs de apotheek te gaan. Die apotheek was verschrikkelijk. Ik denk dat er in die hele zaak meer bacteriën rondkropen dan op alle vaatdoeken in Balkbrug en omstreken. Maar in mijn voet inmiddels ook, dus ik had weinig keus. Ik mocht plaatsnemen op de behandeltafel, wat in Nederland ook wel een vergane bank wordt genoemd. Het was een beetje donker in dat kruiphok, dus met behulp van een mobiel werd er even wat extra licht bij geschenen. Drie bezwete Afrikanen concludeerden dat het ontstoken was en vervolgens werd er wat gerommeld in een houten kast. Daar kwam een dozijn aan prularia uit en er werd een verzameling aan smeerseltjes en plakkertjes op de vieze grond gezet. De heer ontsmette zijn handen keurig en deed toen steriele handschoentjes aan. Ik was echt even onder de indruk! Vervolgens moest ik vooraf betalen en pakte hij mijn geld aan met zijn steriele handschoenen, dat was dan weer jammer. In mijn hele aardse bestaan heb ik nog nooit zoiets smerigs gezien als Gambiaans geld, dus ik wilde niet weten welke enge ziekten er allemaal aan zijn handschoen zaten. Daar had deze heer schijt aan en hij begon enthousiast mijn voeten met alcohol schoon te schrobben. Vervolgens smeerde hij een kwak zalf op de wond en het geheel werd keurig afgedekt met een steriel gaasje die hij eerst van alle kanten had vastgepakt met die besmette handschoenen. Het gaasje werd afgedekt met een stuk tape en ook dat ging niet echt soepeltjes. Dus ik vroeg hem of hij de arts wel was. Die vraag was niet geheel gepland, maar soms flapt er bij mij weleens iets uit. De meneer antwoordde dat hij de manager van de apotheek was, dus dat verklaarde een hoop. Hij vroeg tot slot nog even of ik wel of geen verband om mijn voet wilde. Ik wist niet zo goed of hij nu hoopte op een geneeskundig verantwoorde reactie of gewoon mijn mening, dus ik antwoordde redelijk neutraal. Ik neem aan dat hij het beter weet dan ik. Meneer legde vervolgens uit dat het wel beter zou zijn om er verband om te doen, maar dat hij het toch maar niet deed. Dan zou iedereen namelijk kunnen zien dat er iets mis is met mijn voet. Ik heb hem heel intelligent aangestaard en heb verder maar geen antwoord gegeven. Dat leek me het beste voor iedereen. Mijn zalfjes en verbandjes werden in een zakje gedeponeerd en meneer vroeg of ik het ook nodig vond om extra pleisters, een voorraad penicilline, een fles alcohol, een schaar, verband, pijnstillers, gaasjes en watjes mee te krijgen. Dat vond ik niet echt nodig, maar het werd eigenlijk al in mijn tas gestopt. Daarna concludeerde hij dat ik nu eigenlijk de hele inhoud van zijn EHBO-kist in mijn tas had en zonder enige twijfel stopte hij de hele kist maar in mijn tas. Hij vond me vast heel aardig. Ik heb de winkel lachend verlaten, wat een mafkezen heb je hier toch!

Gegroet,


Klompvoet

Back to the Gambia

We verlieten de woestijn vroeg in de ochtend en vertrokken weer terug naar het zuiden. We kozen dit keer een andere route en dat was een uitermate goed idee! Het werd echt een supermooi tochtje door Senegal. De weg leek net een achtbaan, want we gingen steeds ‘heuveltje op, heuveltje af'. De natuur was glooiend en in de verte zag je wat hogere bergen, dat zag er echt mooi uit! En hoewel ik normaal niet erg gecharmeerd kan raken van dor en droog, zag die dorre natuur er nu wel heel indrukwekkend uit. Ik ben aan het twijfelen of ik een poging zal doen om het verder uit te leggen, maar ik heb zojuist geconcludeerd dat dat weinig zin heeft. Het was gewoon prachtig en dat moet je maar geloven.

Deze weg was verrassend genoeg een stuk sneller, dus we kwamen al om drie uur aan in Barra. Jammer dat het gemiddelde niveau van de bevolking hier nogal laag ligt, want daardoor ging het vanaf dat moment allemaal hartstikke mis. Bij de douane kregen we verkeerde stempels en daardoor misten we de boot richting Banjul. De volgende ging pas om 5 uur. Deze misten we ook, omdat er nog 30 wachtende auto's voor ons waren. Dat betekende dat we moesten wachten op de boot van 7 uur, wat tevens de laatste vaart van de dag zou zijn. Op dat moment werd het allemaal wat minder grappig, omdat we twijfelden of de auto dan wel op de boot zou passen. Een nachtje doorbrengen in Barra was wel het laatste waar we zin in hadden. Maar we begonnen steeds meer te geloven in die afloop, omdat de hel rond half 7 officieel uitbrak. Het regenseizoen is in aantocht en laat zo nu en dan alvast iets van zich horen. De lucht werd pikzwart en niet veel later begon het inderdaad donders hard te regenen. Er werd ons vriendelijk verteld dat de boot niet zou varen tot het droog was en vanaf dat moment was mijn avond officieel verpest.

Rond acht uur kwam er toch opeens een boot aanvaren. Je zult het niet geloven, maar vanaf dat moment werd alles nog ellendiger dan het al was. De auto stond al binnen de poort, dus we liepen rustig die kant op. Daar kregen we te horen dat we eerst moesten wachten tot alle mensen en auto's van de boot af waren, voordat we de poort binnen mochten. Er bestaat geen enkele Gambiaan die op eigen kracht zou kunnen verzinnen dat het handig zou zijn om de in- en uitgang te scheiden, dus dat was dan ook niet het geval. Alles moest door hetzelfde poortje. De poort ging open en opeens kwamen er uit alle hoeken hordes mensen aangestormd, ik wist werkelijk niet wat me overkwam. Iedereen probeerde toch het terrein op te komen, ondanks dat er allemaal auto's, bussen en mensen aan kwamen lopen. De poort werd weer dichtgegooid en de politie ging in de aanval. Wat zijn die mensen hier toch verschrikkelijk dom. Logisch nadenken is absoluut hun grootste gebrek. In plaats van rustig afwachten, gingen ze allemaal als een idioot lopen beuken, schreeuwen en toeteren. Wij waren toevallig midden in de massa beland en werden alle kanten opgeduwd. Ik gaf mezelf de tip om te blijven lachen, want meer dan dat kon ik eigenlijk ook niet doen. Ik was trouwens niet geheel op mijn gemak, want mijn voet was ontstoken en het voelde niet echt prettig dat er tientallen negers op stonden te stampen. Want dat deed iedereen. Er stonden echt duizenden mensen voor die poort te beuken. Ik verwachtte dat mijn overlevingskans aan de zijkant aanzienlijk groter zou zijn, dus ik besloot mezelf rustig uit de menigte te bevrijden. Dat was helaas onmogelijk en ik zag in mijn ooghoek dat de politie met stokken begon te slaan. Op dat moment begon ik toch wel een beetje bang te worden. Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, kwam er opeens een groepje mannen aalopen met een doodskist tussen hen in. Ik vond het persoonlijk niet echt een waardige uitvaart en vond het echt een ranzig idee dat er nu ook nog eens een lijk in ons midden was. Toch kon ik er wel om lachen, omdat het eigenlijk echt belachelijk was. Belachelijke dingen vind ik meestal wel grappig. We probeerden een nieuwe tactiek en beukten onszelf naar voren. Ik werd bijna over de kist heen geduwd en had ondertussen het idee dat mijn voet zou exploderen. Dat alles is gelukkig niet gebeurd en toen we eenmaal bij het hek stonden kregen we te horen dat we via een andere ingang meer kans zouden hebben. Met een beetje geweld is het ons gelukt om dat hek te bereiken, maar het gaf ons niet erg veel hoop. Het was daar nog twee keer zo druk en ik werd al gauw platgewalst. We hebben ons door de menigte naar voren proberen te beuken, maar dat had niet zoveel zin. Iedereen deed namelijk hetzelfde en de heisa was echt abnormaal. Op het moment dat we een derde plannetje aan het smeden waren, werd het hek opeens open gegooid en begon iedereen als een debiel naar voren te stormen. Ik kon geen kant op en ben met geweld door het hek gebeukt. Ik probeerde te blijven staan en dat is me gelukkig gelukt. Helaas vielen sommige mensen wel op de grond en het zag er best wel schokkend uit dat iedereen gewoon over ze heenliep. Ik ben zo snel mogelijk de boot op gerend en daar hebben we elkaar allemaal weer terug gevonden. Zelfs de auto was op de boot terechtgekomen. Dat kwam omdat de chauffeur kan lullen als brugman en we de beveiliging hadden omgekocht. Niet verkeerd, dacht ik zo. In de stromende regen trotseerden we de oceaan en ik ben weer ontzettend content met de afloop van dit interessante avontuurtje!

Liefs,


Isatou

Dakar!

Het reisje naar Dakar was echt geweldig! We mochten de auto van Gambia College lenen en bij die lening zaten twee Gambianen inbegrepen. Als blanke is het niet echt veilig in Senegal en om problemen te voorkomen is het verstandig om een paar Afrikanen bij je te hebben. Allagi werd onze chauffeur. Hij is echt een big mama, maar dan de mannelijke versie. Ik vond hem wel een beetje op die neger uit ‘The green mile' lijken, maar helaas was niemand het met mij eens. En toch is het zo, want ik heb altijd gelijk.

Het was een lange rit, maar gelukkig verliep alles voorspoedig. We sloten 's ochtends bij de haven als laatste aan in de rij, maar mochten verrassend genoeg toch als eerste op de boot. Vanaf dat moment was ik officieel fan van Allagi, want ik hou wel van mensen met slimme manipuleerpraatjes. Eigenlijk geldt dat alleen maar als het in mijn eigen voordeel is, dat snap je natuurlijk wel. Maar dat was het, dus mijn dank is groot. De natuur was in Senegal heel anders dan in Gambia en wisselde om de paar kilometer. We moesten eerst een ellenlang zandpad over en daar was het allemaal heel groen en begroeid, ik zou het een beetje als tropisch omschrijven. Een eindje verder was er opeens een kale zandvlakte en daarna kwamen we bij Kaolack. Een redelijk drukke stad, maar heel erg armoedig. De stank was echt niet te harden, hoogwaarschijnlijk vergelijkbaar met het darmkanaal van een aarsgier. Schokkend om te zien dat er serieus mensen zijn die op de vuilnisbelt op zoek zijn naar voedsel en herbruikbare spullen..

Rond de avond kwamen we aan in Dakar. Wat een heerlijke stad! Het was echt ontzettend druk en alles en iedereen krioelde door elkaar heen. Ik was zo blij als een kind in een speelgoedwinkel. Dat had hoogwaarschijnlijk te maken met het feit dat ik mijn shopverslaving weer voort kon zetten. En ook wel omdat het echt een indrukwekkende stad is. Overal waar je kijkt zie je gele taxi's en gekleurde hippiebusjes, alle mensen rennen en slalommen door elkaar heen, overal staan kraampjes met fruit en groente en het enige wat je hoort is getoeter en geschreeuw. Ja, het was genieten! Ik durf wel te zeggen dat dit het mooiste weekend van de hele reis was. Maar ik heb geen zin om alles te vertellen, dus ik hou het kort en krachtig. En wees gerust, bij mij is kort en krachtig nog steeds langdradig.

We hebben Benechien gegeten in het appartement dat we gehuurd hadden. Ik hou van Benechien. En dat is wel verassend, want normaal eet ik niet graag gerechten die eruit zien als hondenvoer. En normaal eet ik ook geen gerechten waarop een vis rust die mij met vieze ogen aanstaart. Maar ik durf het gewoon. Want de rijst en de groenten zijn heerlijk! Kijk, daar ga ik alweer. Langdradig gebazel van de bovenste plank. Enfin, we gingen Dakar even bekijken en besloten toen dat we het graag van bovenaf wilden zien. Er waren helaas niet echt mogelijkheden om Dakar van bovenaf te bekijken, maar toch is het ons natuurlijk gelukt. We hebben een paar jongens omgekocht die ons een verlaten hotel hebben laten beklimmen. Ik vond het best wel horror, gewoon omdat ik veel horrorfilms heb gezien die zich afspelen in vervallen kraakpanden. Maargoed, we kwamen na een lange klim door donkere, vervallen ruimtes aan op het dakterras en het uitzicht was echt GREAT! Ik wil Cees-Jan bij deze nog even bedanken voor bedenken van dit briljante plan. 's Avonds hebben we ons uitermate goed vermaakt met een hapje en een drankje op de boulevard. Het goede leven, je kent het wel. Ons appartement zag er van de buitenkant helaas vele malen beter uit dan van de binnenkant. Maar voor het bedrag dat we betaalden hadden we eigenlijk ook niet anders verwacht. Kakkerlakken, te weinig bedden, de meeste tijd geen water en een zooi van jewelste. Maar toch heb ik lekker geslapen.

De rest van onze tijd in Dakar hebben we het Vrijheidsbeeld beklommen, gewinkeld en een dagje doorgebracht op het eiland Ncor. Natuurlijk hebben we nog wel meer gedaan, maar dit was het leukst! Het eilandje was chill en romantisch. Weetje, bekijk de foto's maar gewoon. Ik ben niet echt goed in het omschrijven van dingen die te leuk zijn om te omschrijven. Op een foto lijkt alles ook minder mooi dan het in wekelijkheid is, maar het is altijd beter dan mijn mislukte omschrijvingen. Daarnaast is het mij dan ook eens gelukt om een verhaal kort te houden.

Shit, ik ben vergeten te vertellen dat we nog twee dagen naar de woestijn zijn geweest. De weg er naartoe was weer lang, gevarieerd en interessant. Ja, dat is absoluut de beste omschrijving. Ik hou van dat uitzicht. Opeens was daar uit het niets een woestijn en zo hier en daar liepen kamelen rond. Ik heb nog nooit een wilde kameel gezien, dus ik heb weer een mijlpaal bereikt. Mijn mond viel open toen we onze verblijfplaats bereikten. Echt mooi! En mijn droom kwam uit, want we konden sandboarden! Voor de onwetenden onder ons: dat is snowboarden, maar dan op het zand. En we konden het natuurlijk niet laten om een rondje op een kameel te rijden. Eigenlijk waren het dromedarissen en ze maakten hetzelfde geluid als dinosaurussen. De zon verdween achter de gigantische rode zandheuvels en mijn Drommie gedroeg zich heel netjes. Prima ritje dus, maar toch moet ik eerlijk bekennen dat ik liever op een paard rij en daar heb ik meerdere redenen voor. Bij terugkomst stond er een heerlijk avondmaal op ons te wachten die bestond uit schapenvlees en stukken voedsel die eetbaar bleken te zijn. Ik heb de schapendelen weer kunnen ontwijken en ik moet eerlijk bekennen dat de rest best lekker smaakte. 'S Avonds gingen we dansen en trommelen, en ik heb me dus weer prima vermaakt! Tot slot wil ik nog even vertellen dat we in de woestijn in tenten geslapen hebben en dat was een geweldige ervaring. Want het waren van die mooie tentjes waar die mensen normaal in wonen. Hoe heten die mensen ook alweer? Ik kom er niet op. Ik verloot 10 dalasi onder de mensen die het juiste antwoord weten. Kijk, dat zijn nog eens goede berichten.

In het volgende verhaal omschrijf ik de terugreis, want die was bijzonder genoeg om een ereplaats in mijn verhalenlijst te krijgen. Wat een topweekend!

Liefs,

Isatou

Tandenborstel

Het zal jullie inmiddels wel duidelijk zijn dat dit land een gebrek heeft aan vrijwel alles. En nee, dan heb ik het niet over een gebrek aan loyaliteit, respect, geduld, liefde of religie. Dan heb ik het over al het andere. Een vuilniswagen, om eens een voorbeeld te noemen. Er komt hier geen vuilniswagen langsrijden om ons afval op te halen en dat is soms best vervelend. De enige die ons afval komt halen is Lamin en die flikkert het gewoon ergens op de grond. Iedereen gooit hier alles gewoon op de grond, dus daarin is hij geen uitzondering. Ik ben daar inmiddels ook geen uitzondering meer in. Overal ligt afval en dat levert echt prachtige ‘stillevens' op! Okee, dat is niet waar. Het is echt gigantisch lelijk. Dat vinden de Gambianen ook, dus daarom bestaat er de welbekende ‘cleaningday' die elke laatste zaterdag van de maand plaatsvindt. De mensen gaan dan massaal de straat op om gezellig afval te verbranden en zo hier en daar een stoepje te vegen. Natuurlijk wel op je elf-achtendertigste, maar het idee is leuk.

Nu jullie het systeem kennen, nemen jullie het mij vast niet kwalijk dat ik al mijn zooi over een muurtje smijt. Uiteraard met een elegante boog. Soms minder elegant, maar dat ligt dan aan mijn gemoedstoestand. Enfin, ik gooi mijn afval dus over het muurtje. Zo ook mijn tandenborstel. Want ik las in een opgestuurd tijdschrift dat het tijd was voor een lenteschoonmaak. Het is hier dan weliswaar geen lente, maar een grote schoonmaak is nooit verkeerd. Dus ook mijn tandenborstel moest eraan geloven. Hop, over het muurtje.

Toen ik net naar buiten liep, zag ik dat Mustafa zijn tanden aan het poetsen was. Tandenborstels winnen hier steeds meer populariteit, maar echt een hot-item is het nog niet. Ik was dan ook lichtelijk verbaasd. Toen ik iets beter keek, zag ik dat het de tandenborstel was die ik vorige week over het muurtje heb gegooid. Leuk om te zien dat mijn tandenborstel een tweede leven heeft gekregen. En leuk om te zien dat Mustafa oprecht blij is met een tandenborstel die hij heeft gevonden achter mijn muurtje.

Ik heb helaas geen visuele ondersteuning bij dit verhaal. Maar als je de foto van Mustafa bekijkt en de mango verwisselt voor een tandenborstel, kun je op eigen kracht een visueel beeld nabootsen.

Inderdaad, weer een verhaal zonder hoofdgedachte. Graag gedaan.

Isatou Jallow