De vlucht is prima verlopen, dus dat betekend dat ik weer veilig in Nederland ben. Dat ben ik inderdaad al sinds 24 juni, maar ik voelde nooit de drang om er een verhaal over te typen. Die drang is nu trouwens ook in geen velden of wegen te bekennen, maar ik vind dat het mijn plicht is.

De vlucht ging via Guinee-Bissau en Marokko en daar was ik verrassend genoeg niet heel erg content mee. Daardoor duurde de reis vele malen langer en moest ik verplicht drie keer opstijgen en drie keer landen. Voor de gemiddelde reiziger is dat dolle pret, maar in mijn geval betekend het zesmaal doodsangsten uitstaan. Zodra ik de grond verlaat of nader, ben ik verschrikkelijk bang om te sterven. Toch viel ik verbazingwekkend genoeg in slaap vlak voordat we gingen landen in Conakry en ik werd niet meer wakker voordat we de grond raakten. Mijn angst lijkt dus mee te vallen, maar niks is minder waar. Toen we de grond opeens raakten dacht ik dat er iets ontplofte en slaakte ik een kreet, waardoor mijn geliefde buurman mij uit begon te lachen.

Na de lange reis kwamen we aan op Schiphol en toen concluderen we met tranen in onze oogjes dat het nu officieel voorbij was. Maar natuurlijk heeft alles zijn voor- en nadelen. Ik was echt ontzettend zenuwachtig, omdat ik iedereen weer zou gaan zien. Ik smeerde me nog even in met een overdosis bodylotion om alle stink en stank uit Afrika van mijn lichaam te smeren en stormde toen door de douane richting mijn welkomstcomité. GEWELDIG. Ik zou dit warme welkom met elke omschrijving tekort doen, dus ik ga er niet aan beginnen. Gewoon heel gaaf met spandoeken, ballonnen en heeeel veel liefjes.

Het is heel vreemd om weer terug te zijn in Nederland. Ik heb een beetje het gevoel dat ik een half jaar lang op een andere planeet heb gewoond. Stromend water, altijd elektriciteit, binnen leven, niet meer met iedereen een praatje maken, een horloge dragen, een onbeschrijflijke keuze aan allerlei producten in een grote supermarkt, dat soort dingen.

Gelukkig ben ik nog een tijdje doorgeraasd in het lang-leve-de-lol-ritme. Ik heb de wereld inmiddels al meerdere keren op zijn kop gezien in Salou en werk nu een paar weekjes in Turkije als individueel begeleider van een lief jongetje met autisme. Ik vlieg inderdaad van hot naar her met nogal uiteenlopende redenen.

Je zult je afvragen hoe ik het na zoveel weken in mijn hoofd haal om nog een verhaal te plaatsen op mijn site die zich geheel hoort af te spelen in Gambia en dat begrijp ik. Ik vind het zelf ook best vreemd. Maarik vond opeens dat ik het met een laatste verhaal moest afsluiten. En ik heb nu de interesse gevonden om dat te doen.Alle ervaringen die ik in Gambia heb opgedaan en alle lieve vrienden die ik in Gambia gemaakt heb fladderen nog steeds rond in mijn hartje. Och, wat sentimenteel van me. Maar, het is waar. Nog steeds, na zoveel weken, kun je er de klok op gelijk zetten dat ik een kwartier na mijn alcoholische versnaperingen word overvallen door een emotioneel labiele gesteldheid die zich veelal uit in een spraakwaterval met heimelijke genoegens naar Afrika. En dat is vast niet voor niks.

Mijn tijd in Gambia is voorbij. Mijn tijd in Spanje is voorbij. Mijn tijd in Turkije is voorbij. Dus ik ben de landing aan het inzetten voor een succesvolleterugkeer terug op aarde. Afstuderen. Met de vele ervaring die ik opgedaan heb de afgelopen tijd zou het moeten lukken. Vaarwel avontuur!

Groetjes

Jody aka Isatou