Alles wat ik hier meemaak is geweldig en eigenlijk doe ik ‘alles' met deze beschrijving tekort. Want alles is meer dan geweldig! Het aftellen is al een tijdje begonnen en daar ben ik best rouwig om. Maar eigenlijk heb ik ook wel gigantisch veel zin om weer heerlijk thuis te zijn bij al mijn lieve vriendjes en bloedverwanten. Deze laatste twee weken geniet ik van mijn vakantie en ik heb eigenlijk geen flauw benul wat ik daarover moet vertellen. Maar ik zal mijn beste beentje voor zetten, want ik heb mijn geliefde vader beloofd om nog een verhaaltje te schrijven.

Ik duik deze weken onder in het hotel van mijn vriendinnetjes en Remco. Gelukkig niet in een kelder, maar gewoon naast mijn vriendlief op de bedbank. Comfortabel is het niet, maar gezellig is het wel! We maken leuke tripjes, hebben gezellige avondjes bij mijn vrienden en familie en genieten vooral van de zon en alles wat leuk en slecht is. Gewoon omdat het kan. Daarnaast hebben we een beste vriend die ons altijd vergezeld en die wij ‘onze huisneger' mogen noemen. We houden echt van hem, hij is zo ontzettend leuk!

Vandaag hebben we een Landrover gehuurd en daarmee zijn we door Gambia gescheurd. Bij deze wil ik even melden dat ik een onverklaarbare voorkeur heb voor landen zonder verkeersregels. Je mag de auto volstouwen met een onbeperkt aantal passagiers, mits het binnen de vier deuren past. Daarnaast mag je de auto van buiten ook volladen naar eigen wens, zolang de auto maar enigszins bestuurbaar blijft. Als je een kruispunt nadert is het niet verplicht om rechts voor te laten gaan, omdat je naderende auto's kan waarschuwen met je claxon en het kruispunt dan gerust met een rotgang kan passeren. Je mag ook geiten op het dak vastbinden, zonder lichten rijden, een auto zonder deuren besturen of achteruit op de snelweg rijden. Dat laatste heb ik overigens nooit geprobeerd, maar ik verwacht dat ze er niet heel moeiljik over zullen doen. Je kunt je voorstellen dat het in Gambia best heel leuk is om te rijden.

We hebben het zuidelijkste plaatsje bewonderd, hebben een kijkje genomen op Pelican Island, zijn door verschillende dorpjes gecrost en verder is er vooral een hoop mis gegaan. Twee dingen om precies te zijn. In principe zou ‘een hoop' dan enigszins een overdreven woordkeus zijn. Maar aangezien de scenario's zich binnen een tijdsbestek van 4 uur hebben afgespeeld, vind ik dat ik het ‘een hoop' mag noemen. Onderweg naar een inheems dorpje aan het strand raakten we vast in het mulle, droge, dorre zand. Ik weet niet in hoeverre zand dor kan zijn, maar ik vond het toch redelijk dor. Remco heeft de auto uitgegraven en met behulp van wat negroïde manskracht hebben we de auto uit het zand kunnen duwen. Ik ben deze hulpverleners erg dankbaar, want ik ben mijn laatste slipscenario nog niet vergeten! Een eindje verderop kregen we bij een checkpoint opeens problemen met de politie, maar ze wisten zelf eigenlijk niet waarom. Ze waren namelijk gebeld door het vorige station en zij verzochten ons vriendelijk doch dringend terug te komen naar dat punt. Ik keerde vol verwachting de auto en reed braaf terug naar het vorige militaire checkpoint. Daar moest ik de auto uitdoen en samen met opa naar binnen komen. We wisten nog steeds niet wat het probleem was en uit pure nieuwsgierigheid zijn we allemaal maar naar binnen gegaan. Jongens, ik moest toch wel een beetje lachen toen ik de reden hoorde. Opa had een stukje gefilmd vanuit de auto om het mooie uitzicht vast te leggen en ondertussen waren we het politiestation gepasseerd. Militairen, politieagenten en andere personen in functie mogen niet gefilmd worden en ook alles wat daarbij hoort mag niet op beeld worden vastgelegd. Ze hebben de hele opname van opa afgespeeld en concludeerden toen dat het bandje vernietigd moest worden. Het geinige aan dit verhaal is dat er vrijwel niets te zien is op de film. Je ziet inderdaad in een flits een politiestation op het beeld, maar daar bleef het ook echt bij. Er zijn geen mensen te zien op het beeld en het enige wat je ziet is een geel gebouwtje waar met kleine letters ‘Immigration office' op staat. Maar natuurlijk is dit ook weer helemaal goed gekomen. Remco vertelde de medewerkers dat hij een sergeant is in het leger en dat hij daarom bekend is met de regels. Er volgde een prima verhaal over de rechten van personen in functie en de regels omtrent het maken en verspreiden van opnamen. We waren allen onder de indruk van zijn betoog en dat heeft ons een vernietigde camera bespaard. De mannen hadden diep respect voor Sergeant van Dijk en we zijn er maar weer snel vandoor gegaan.

Eenmaal thuis hebben we onze geliefde huisneger opgehaald om samen naar mijn familie te gaan. Het was weer ontzettend gezellig thuis en ik ben trots dat ik hun nu officieel mijn familie mag noemen. Een paar dagen terug vertelden ze mij namelijk dat ik nu een deel van de familie ben en altijd ‘thuis' terug mag komen. Na veel gezwaai en geknuffel zijn we rond middennacht weer vertrokken en toen hebben we Ebrima autorijles gegeven. Ik vind dat hij het niet slecht deed en ik heb toch wel weer even hard gelachen.

We gaan naar feestjes, zitten bij vrienden thuis, chillen op het strand, plonsen in het zwembad tot laat in de nacht, eten familiepizza's voor het leven en maken mooie tripjes. Senegal is nog wel even noemenswaardig trouwens. Het lijkt op het verhaal ‘Wildlife', maar dan een klein beetje anders. We hebben nog ietwat meer dieren gespot, zijn trots op opa omdat hij zich op de nek van een neger naar een kano heeft laten brengen en zijn allemaal heel blij dat we giraffen hebben zien galopperen. Het is gewoon een gigantisch fijne vakantie en dit gaan we zeker vaker doen!

Liefs,

Isatou