We verlieten de woestijn vroeg in de ochtend en vertrokken weer terug naar het zuiden. We kozen dit keer een andere route en dat was een uitermate goed idee! Het werd echt een supermooi tochtje door Senegal. De weg leek net een achtbaan, want we gingen steeds ‘heuveltje op, heuveltje af'. De natuur was glooiend en in de verte zag je wat hogere bergen, dat zag er echt mooi uit! En hoewel ik normaal niet erg gecharmeerd kan raken van dor en droog, zag die dorre natuur er nu wel heel indrukwekkend uit. Ik ben aan het twijfelen of ik een poging zal doen om het verder uit te leggen, maar ik heb zojuist geconcludeerd dat dat weinig zin heeft. Het was gewoon prachtig en dat moet je maar geloven.

Deze weg was verrassend genoeg een stuk sneller, dus we kwamen al om drie uur aan in Barra. Jammer dat het gemiddelde niveau van de bevolking hier nogal laag ligt, want daardoor ging het vanaf dat moment allemaal hartstikke mis. Bij de douane kregen we verkeerde stempels en daardoor misten we de boot richting Banjul. De volgende ging pas om 5 uur. Deze misten we ook, omdat er nog 30 wachtende auto's voor ons waren. Dat betekende dat we moesten wachten op de boot van 7 uur, wat tevens de laatste vaart van de dag zou zijn. Op dat moment werd het allemaal wat minder grappig, omdat we twijfelden of de auto dan wel op de boot zou passen. Een nachtje doorbrengen in Barra was wel het laatste waar we zin in hadden. Maar we begonnen steeds meer te geloven in die afloop, omdat de hel rond half 7 officieel uitbrak. Het regenseizoen is in aantocht en laat zo nu en dan alvast iets van zich horen. De lucht werd pikzwart en niet veel later begon het inderdaad donders hard te regenen. Er werd ons vriendelijk verteld dat de boot niet zou varen tot het droog was en vanaf dat moment was mijn avond officieel verpest.

Rond acht uur kwam er toch opeens een boot aanvaren. Je zult het niet geloven, maar vanaf dat moment werd alles nog ellendiger dan het al was. De auto stond al binnen de poort, dus we liepen rustig die kant op. Daar kregen we te horen dat we eerst moesten wachten tot alle mensen en auto's van de boot af waren, voordat we de poort binnen mochten. Er bestaat geen enkele Gambiaan die op eigen kracht zou kunnen verzinnen dat het handig zou zijn om de in- en uitgang te scheiden, dus dat was dan ook niet het geval. Alles moest door hetzelfde poortje. De poort ging open en opeens kwamen er uit alle hoeken hordes mensen aangestormd, ik wist werkelijk niet wat me overkwam. Iedereen probeerde toch het terrein op te komen, ondanks dat er allemaal auto's, bussen en mensen aan kwamen lopen. De poort werd weer dichtgegooid en de politie ging in de aanval. Wat zijn die mensen hier toch verschrikkelijk dom. Logisch nadenken is absoluut hun grootste gebrek. In plaats van rustig afwachten, gingen ze allemaal als een idioot lopen beuken, schreeuwen en toeteren. Wij waren toevallig midden in de massa beland en werden alle kanten opgeduwd. Ik gaf mezelf de tip om te blijven lachen, want meer dan dat kon ik eigenlijk ook niet doen. Ik was trouwens niet geheel op mijn gemak, want mijn voet was ontstoken en het voelde niet echt prettig dat er tientallen negers op stonden te stampen. Want dat deed iedereen. Er stonden echt duizenden mensen voor die poort te beuken. Ik verwachtte dat mijn overlevingskans aan de zijkant aanzienlijk groter zou zijn, dus ik besloot mezelf rustig uit de menigte te bevrijden. Dat was helaas onmogelijk en ik zag in mijn ooghoek dat de politie met stokken begon te slaan. Op dat moment begon ik toch wel een beetje bang te worden. Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, kwam er opeens een groepje mannen aalopen met een doodskist tussen hen in. Ik vond het persoonlijk niet echt een waardige uitvaart en vond het echt een ranzig idee dat er nu ook nog eens een lijk in ons midden was. Toch kon ik er wel om lachen, omdat het eigenlijk echt belachelijk was. Belachelijke dingen vind ik meestal wel grappig. We probeerden een nieuwe tactiek en beukten onszelf naar voren. Ik werd bijna over de kist heen geduwd en had ondertussen het idee dat mijn voet zou exploderen. Dat alles is gelukkig niet gebeurd en toen we eenmaal bij het hek stonden kregen we te horen dat we via een andere ingang meer kans zouden hebben. Met een beetje geweld is het ons gelukt om dat hek te bereiken, maar het gaf ons niet erg veel hoop. Het was daar nog twee keer zo druk en ik werd al gauw platgewalst. We hebben ons door de menigte naar voren proberen te beuken, maar dat had niet zoveel zin. Iedereen deed namelijk hetzelfde en de heisa was echt abnormaal. Op het moment dat we een derde plannetje aan het smeden waren, werd het hek opeens open gegooid en begon iedereen als een debiel naar voren te stormen. Ik kon geen kant op en ben met geweld door het hek gebeukt. Ik probeerde te blijven staan en dat is me gelukkig gelukt. Helaas vielen sommige mensen wel op de grond en het zag er best wel schokkend uit dat iedereen gewoon over ze heenliep. Ik ben zo snel mogelijk de boot op gerend en daar hebben we elkaar allemaal weer terug gevonden. Zelfs de auto was op de boot terechtgekomen. Dat kwam omdat de chauffeur kan lullen als brugman en we de beveiliging hadden omgekocht. Niet verkeerd, dacht ik zo. In de stromende regen trotseerden we de oceaan en ik ben weer ontzettend content met de afloop van dit interessante avontuurtje!

Liefs,

Isatou