Zoals jullie weten hou ik niet van emotioneel gezwijmel. Met emoties smijten is gewoon een bezigheid waar ik me liever niet mee bezig houdt. Ik heb de drang tot een emotionele spraakwaterval dan ook lang weten te onderdrukken. Maar ik word de laatste tijd overspoeld met gedachten die toch echt tot dit genre behoren, dus ik kan er helaas niet langer omheen:

Ik zal eerlijk zijn, ik zie er als een berg tegenop om Gambia te verlaten. Als ik me een beetje inleef lukt het me zelfs om tranen op te wekken. Want echt, ik hou van dit land! Ik heb hier zulke mooie en lieve mensen leren kennen die mij hebben gemaakt zoals ik nu ben. Ja, dat bedoel ik dus met emotioneel gezwijmel, niks voor mij. Maar toch is het zo. En dan wil ik niet suggereren dat ik nu opeens een heel openhartig persoon ben zonder kwade gedachten, maar ik ben wel degelijk anders tegen zaken aan gaan kijken. Misschien val ik bij thuiskomst wel per direct terug in mijn oude denkpatroon, maar zoals het nu lijkt is er echt iets veranderd. Ik ben nog steeds verslaafd aan het veroveren van nieuw schoeisel en ik heb nog steeds een grote mond, maar ik heb wel meer respect gekregen voor alles wat ik heb.

Ik zie hier ontzettend veel armoede, maar ik heb nog geen enkele Gambiaan ontmoet die ontevreden is. Ze zijn allemaal hartelijk, vriendelijk en vooral gelukkig. En na een paar maanden oefenen lukt het mij inmiddels ook om te genieten van iets kleins. Zo stond ik gister met een kaars in de badkamer te ‘douchen', omdat er weer eens geen elektriciteit was. En in eerste instantie wilde ik die kaars natuurlijk vervloeken, omdat hij elke keer uitging als ik water over me heen gooide. Maar opeens kon ik ontzettend van het moment te genieten. Ik weet eigenlijk niet waarom, maar het was gewoon best romantisch. Ik en die kaars. En zo heeft alles eigenlijk wel zijn charme. Ik geniet van mijn tenen tot mijn kruin als ik 's ochtends het huis uitstap en de eerste zonnestralen weer op mijn gezicht voel. En eigenlijk blijft dat gevoel net zo lang tot ik mijn bedje weer inkruip. Alles wat ik hier meemaak is gewoon leuk. Onderweg naar huis een praatje maken met alle buurkindertjes, sporten met mijn broertjes, met z'n allen op de grond uit een pan eten, reggaefeestjes op het strand, diep in de nacht pizza naar binnen werken alsof het niks is, onder een palmboom liggen op een wit strand, over kleurrijke drukke markten struinen, liften krijgen in de laadbak van trucs, met wat vrienden hele avonden in het wilde weg lullen, met z'n allen de handwas doen rondom de waterput, tripjes maken naar bijzondere plaatsen, dansen tot diep in de nacht, elke dag een warm welkom krijgen als je thuiskomt, nooit op de tijd hoeven letten en uren in de vlammen van het kolenbrandertje staren in het zachte avondzonnetje, omdat de rijst niet gaar wil worden... Ach, alles is hier gewoon heerlijk. Ik ben zielsgelukkig en weet nu hoe het is om van elk moment te genieten. Ik weet niet of er een emotionele speech voor nodig was om dat duidelijk te maken, maar ik heb in ieder geval alles uit de kast gehaald.

Mijn hartje ligt in Afrika. Maar vooruit, ik zal hem mee terugnemen naar Nederland, want ik zal hem nog wel vaker nodig zijn denk ik. Daar zijn immers alle mensen die mij dierbaar zijn en dat is meer waard dan dit alles! Ook al doet het pijn om te weten dat ik binnenkort afscheid moet gaan nemen van alle lieve vriendjes en familieleden in Gambia.

Liefs,

Isatou