Ik heb wekenlang geschreeuwd dat het me leuk lijkt om het regenseizoen mee te maken. Ach, ik schreeuw natuurlijk wel vaker wat. En ook dit keer was het weer de grootste onzin ooit. Regen is helemaal niet leuk. Nooit niet. Het zorgt alleen maar voor een hoop ellende en na vannacht hoef ik nooit geen regen meer te zien. Nooit-meer. Eigenlijk heb ik de hele nacht krom gelegen van het lachen, want ik zeg altijd maar zo: ‘Je kunt maar beter lachen als de hel uitbreekt'. En zo is het.

Net op het moment dat we wilden vertrekken naar een leuk feestje, begon het gigantisch hard te regenen. Ik was diep onder de indruk, want ik heb hier nog nooit regen gezien. Okee, dat lieg ik. Ik heb het een keer eerder gezien. Maar dat was een lief regenbuitje van slechts vijf minuten. Nu was het echt indrukwekkend. Het kwam met grof geweld uit de lucht. Maar we zijn toch een feestje gaan bouwen, omdat het kan. Het geplande feestje ging natuurlijk niet door, want in Gambia wordt een plan zelden uitgevoerd en daar doen wij graag aan mee. We zaten opeens weer aan een biertje te nippen bij Balamin en Yanks. Daarna zaten we opeens aan een biertje te nippen in een huiskamer in Bakao. Niet veel later zaten we opeens op het strand en we eindigden in een kroegje. Ik hou het allemaal niet meer bij, ik volg de kudde gewoon. Wat was het toch weer een heerlijke avond!

Op de terugweg gingen we nog even langs Bob alias Bouba in Bijilo. We aten patat met tomaat en de conversaties waren weer van uitermate hoog niveau; een prima afterparty. Het werd tijd om te gaan en Bouba bracht ons netjes terug naar Busumbala. Och hemel, ons zandpad was getransformeerd tot een heuze rivier! Maar daarkun je natuurlijk maar beter het beste van maken, dus ik stelde voor om er heel hard doorheen te crossen, Het plan werd uitgevoerd en vol gas scheurden we door de modder. Hartstikke leuk. Tot het moment waarop we vast kwamen te zitten. 's Nachts hou ik bij het uitvoeren van impulsieve plannen zelden rekening met de risicofactoren, dus het zat eraan te komen dat het misging. Enthousiast sprongen Fatou en ik uit de auto om hem aan te duwen. Slecht idee. We zakten tot onze kuiten in de blubber. We gingen toch duwen, want er waren niet veel andere opties. En ja, toen kwam dat moment; het cruciale moment waarop Bouba gas ging geven. De banden begonnen te spinnen en wij kregen de volle lading over ons heen. Hoppa, van top tot teen onder de modder. Ach, ik vond het wel grappig. Het kon toch al niet slechter. We hebben staan duwen tot de zon opkwam en zijn rond 8 uur toch maar naar huis gaan lopen. Daar hebben zijn we op mysterieuze wijze in ons bedje beland en Bouba heeft heerlijk in ons logeerbed geslapen. Een paar uur later zijn we teruggegaan naar de auto. We hebben wat vrienden gebeld en zij hebben de auto uit de modderpoel weten te slepen. Eind goed, al goed.

Slaap lekker,

Isatou Jallow