Ik besef dat het niet leuk is dat ik jullie hieraan herinner, maar ik zal er toch aandacht aan moeten besteden. Jongens, 41 jaar geleden is Bob Marley van ons heengegaan. Dit zware verlies verwerkt iedereen op zijn eigen manier en dat is prima. Het is absoluut een zwarte bladzijde uit ons aardse bestaan, dus ik ben blij dat er in Gambia voldoende aandacht aan besteed wordt. Nederlanders kiezen er doorgaans voor om deze dag in stilte voorbij te laten gaan, maar Gambianen maken er een groot feest van. Onze Bob is immers het grote voorbeeld van de mensheid. Tijd voor een feeeeeestje!

Op de radio was de stem van Bob zonder onderbrekingen te horen en op elke straathoek was er een feestje gaande. Wij hebben een paar feestjes bezocht, waarbij ik elke keer weer moest concluderen dat Gambianen op vreemde wijze feestjes bouwen. Het sluit niet echt aan bij het beeld dat ik van feestvieren heb, maar desondanks was het een geweldige dag! We zijn met Balamin en Yanks naar verscheidene feestjes gereden en hadden geen idee waar we elke keer terechtkwamen. Eerst waren we op een reggaeparty op Paradise Beach, waar iedereen met zijn lippen aan een joint hing. Enorme boxen met de oorverdovende klanken van Bob, dansende rasta's die dankbaar naar de lucht staarden, groepjes grijnzende levensgenieters die in het zand lagen en overmoedige feestvierders die een dansje in de zee waagden. Tijdens de zonsondergang leek het wel een paradijs. Het was geweldig en alsof dat nog niet genoeg was wenste iedereen ons ook nog eens een ‘Happy-Bob-Marley-Day!'. Goh, bedankt. Later op de avond vertrokken we naar een club in Brikama. Daar zijn we nooit aangekomen en niemand weet waarom. We stonden opeens in een enorme huiskamer in Bakau. Huiskamerconcerten hebben nooit mijn interesse getrokken, maar toch heb ik me hier wel vermaakt. Ik ben inmiddels gewend geraakt aan huiskamers van kelderniveau en was diep onder de indruk van dit enorme paleis. De eigenaar bleek het zoontje van een belangrijke Gambiaan te zijn, dus dat verklaarde een hoop. Ik vond het allemaal maar een beetje vreemd. Niet veel later vertrokken we naar het huis van onze gebroeders, om een potje memorie te spelen. Ik vind memorie normaal gesproken best een leuk spelletje, vooral als je het met een stelletje Afrikanen speelt die er niks van snappen. Ze hadden de hele week geoefend om mij te kunnen verslaan. Nou, droom lekker verder. Ik ga diep in de nacht echt geen potje memorie spelen. Dus toen ik mijn blik op het potje speelkaarten liet vallen heb ik hem in een opwelling in de koelkast verstopt. Ach ja, soms doe je dingen waar je later spijt van krijgt. Want vervolgens zijn Yanks en Balamin een uur lang gaan zoeken naar dat verrekte spelletje. Zijn broertje moest zelfs thuiskomen om te helpen zoeken. Het was een geruststellende gedachte dat ze dat potje kaarten niet zouden kunnen vinden. We zijn in slaap gevallen op de bank en werden een tijdje later gewekt, omdat we naar een reggaefeestje in Kololi gingen. We moesten door een stukje ongerepte natuur lopen en belandden toen op een prachtig feestje. Een beetje van hetzelfde genre als het feestje op Paradise Beach, maar dan een stuk drukker. We hebben even een dansje gemaakt en zijn toen pizza gaan eten in Senegambia. Daar besloten we een taxi naar huis te nemen, omdat we eigenlijk ingestort waren na het nachtelijke schoonheidsdutje. We kwamen Bouba tegen, die ons de dag ervoor een lift naar huis had gegeven. Jeetje, wat een geweldig jong is dat. We doken weer in zijn auto en hij heeft ons veilig naar Busumbala gebracht. Dat ritje was het hoogtepunt van de avond. Typerend dat gebeurtenissen met een lomp karakter altijd tot mijn favorieten behoren. Ik ga ook helemaal niet in detail treden.

Ik ben met een glimlach op mijn gezicht in slaap gevallen, net als elke nacht in The Gambia.

Liefs,