Vanaf heden ontbreekt het intro van dit verhaal, omdat het volgens bronnen niet geschikt zou zijn voor het wereldwijde web. Ik ben dus verplicht om met de deur in huis te vallen, maar dat is voor de afwisseling niet eens zo verkeerd.

Toevalligerwijs ben ik telkens niet thuis als er ingebroken wordt. De eerste keer sliep ik veilig naast Remco in het hotel, terwijl de inbrekers ons hek probeerden door te zagen. Toen dat niet lukte hebben ze het aan de andere kant geprobeerd. Daar wisten ze met succes door een klein gat te kruipen en Bamba's huis binnen te sluipen. Ze gingen er vandoor met een antenne en twee mobieltjes. De daders waren uit op onze spullen en belandden helaas in het verkeerde deel van het huis. Dat zorgde enigszins voor een opluchting, maar anderzijds voor enige onrust. Want de kans was groot dat ze terug zouden komen. Het moet ongetwijfeld iemand zijn die ons eens thuis heeft afgezet of weet dat wij hier wonen, want het is algemeen bekend dat er bij blanken veel te halen valt.

Op het moment dat ik de grootste lol had om duivels in toiletpotten, deden de inbrekers een nieuwe poging. Normaliter lig ik op woensdagavond in bed en blijf ik daar liggen tot de zon opgaat, maar vandaag was dat toevallig anders. Ik bevond me in Kotu, waar ik tot diep in de nacht enorm veel lol heb gehad met een Koran van broekzakformaat, een potje memorie met lelijke kinderhoofden en een handjevol negers. Het was een ontzettend gezellig avond en ik besloot daar de nacht door te brengen op de bank. Mijn dank voor die engel op mijn schouder is groot. Want ik zou een hartaanval hebben gekregen als ik opeens een hand van een inbreker door het raam had zien steken in Busumbala. De dag na de eerste inbraak heb ik vastberaden een spray insectendoder naast mijn bed gezet, om mezelf te kunnen verweren als er opeens een crimineel naast me zou staan. Ik heb ook nog een brood- en/of scheermes overwogen, maar aangezien ik die toch niet zou durven gebruiken heb ik gekozen voor de giftige spray. Gelukkig heb ik deze tactiek niet hoeven toepassen, want ik vraag me af of het succesvol geweest zou zijn. In het vervolg leg ik bommen en granaten naast mijn bed, want ze komen vast weer terug. Ze hebben namelijk geen buit kunnen maken. Nadat ze mijn raam kapot hadden gemaakt, probeerden ze het raam van Cees-Jan. Cees-Jan zag opeens een paar zwarte handjes door het raam steken en heeft een oorverdovende klap op het raam gegeven. Nadat hij schreeuwde dat hij ze ging vermoorden, hebben de inbrekers de benen genomen. Ikzelf vind het een prima actie en kan met overtuiging zeggen dat ik trots op hem ben. Bamba denkt daar helaas anders over;

‘Cees-Jan, de volgende keer moet je zijn hand eraf hakken!', aldus Bamba. Hij meent het echt, want dat is wat ze hier met inbrekers doen. Daarnaast was het voor Cees-Jan ook toegestaan om de desbetreffende inbrekers ter plekke te vermoorden in het kader van zelfbescherming. Cees-Jan vertelde dat hij nooit iemand zou kunnen vermoorden, omdat hij niet zou kunnen leven met dat idee. Dat vond Bamba enerzijds vreemd, maar hij kon het anderzijds wel begrijpen. Daarom bedacht hij de volgende oplossing: ‘Sla vier spijkers in zijn schedel, vier spijkers in elke knie en dump hem in het bos! Dan zal hij sterven, zonder dat jij hem hoeft te vermoorden en niemand zal het weten!' Mocht er binnenkort weer een of ander halve zool proberen in te breken, dan weten we nu in ieder geval wat we moeten doen. Ik heb de insectenspray vervangen voor een gereedschapkistje met een aantal spijkers en een hamer. Dat is immers de enige manier om iemand te vermoorden zonder dat je daar zelf schuldig aan wordt bevonden, want sterven doet hij immers zelf. Wat een verbazingwekkende gedachtegang hebben die Gambianen toch, ik blijf me elke keer weer verbazen.

Groetjes,

Isatou