Normaliter romantiseer ik verhalen altijd en maak ik ze net een tikkeltje spannender dan ze in werkelijkheid zijn, puur omdat ik van lichte overdrijving hou. Maar bij het beschrijven van dit avontuur is dat absoluut niet nodig, omdat het uit zichzelf al spannend genoeg is. Lichte overdrijving zal dit verhaal gewoon niet ten goede doen.

Afgelopen vrijdag was het helaas tijd om Remco en mijn familie weer uit te zwaaien. Ik heb echt een geweldige week met hen gehad en was behoorlijk verdrietig dat ze weer weggingen. Ik denk dat ik het avontuur daarom beleefde, zodat ik geen tijd had om stil te staan bij mijn ellendige humeur. Ik heb net zolang gezwaaid tot het vliegtuig een stipje was en ben toen in de auto gestapt. We moesten Lotte naar het hotel van haar ouders brengen en ik moest de auto besturen. We hebben lifters meegenomen en meegezongen met Gambiaanse klassiekers. Het was een gezellige bedoeling en dat wilde ik graag zo houden. Daarom besloot ik te gaan tanken; ik heb inmiddels al twee keer met een lege tank langs de kant van de weg gestaan en ik ben nog niet vergeten hoe verschrikkelijk het was om die auto aan te moeten duwen. Met volle tank verliet ik het tankstation en daar begon alle ellende. Er kwam een dikke politieagent aanrijden op een motor en die gebaarde dat ik moest stoppen. Dit was de tweede keer dat een agent mij staande probeerde te houden in de gele taxi en ik begon een beetje argwaan te krijgen. Vooral toen Balamin weer begon te roepen dat ik door moest rijden. Ten eerste kon ik niet doorrijden, omdat de politieagent zijn motor vlak voor de auto parkeerde. Ten tweede zou ik dat ook niet durven, omdat ik netjes opgevoed ben en prima kan inschatten dat die agent mij dan heus wel zou achtervolgen. Balamin stapte uit en startte een hevige conversatie met de agent. Lotte en ik bedachten allemaal redenen waarom ik in overtreding zou zijn, maar we konden niets bedenken. De politieagent vertelde dat we mee moesten naar het politiebureau en ik mocht niet meer rijden. Ik nam netjes plaats op de achterbank en Balamin volgde de politiemotor richting het politiebureau. Ik was toen al redelijk bang, want ik vind het helemaal niet leuk om naar een politiebureau te moeten. Vooral niet als dat in een Afrikaans land is. Balamin vond het ook niet leuk, want het koste hem alleen maar tijd. Dat vond ik echt een belachelijke reden, want normaal doet hij ook nooit moeilijk over tijd. Lotte en ik voelden heus wel aan dat er meer aan de hand was. We naderden het politiebureau en de agent sloeg rechtsaf. Opeens gooide Balamin het stuur om en sloeg linksaf, terwijl hij het gaspedaal intrapte. Ik schrok me rot, waar was die jongen in vredesnaam mee bezig! Ik keek achterom en zag dat de politieagent zijn zwaailichten aandeed en de achtervolging inzette. We reden 120 km/h op een drukke weg en slingerden langs alle auto's. De politieagent deed hetzelfde en zat ons vlak op de hielen. Het leek wel een film en ik speelde er zelf in. Ik durf best toe te geven dat ik bang was. Na een tijdje sloeg Balamin een zandpad in, reed door een armoedig dorpje met veel bochten en de politieagent verloor ons toen gelukkig uit het oog. Ik zat nog na te beven toen we de doorgaande weg weer opreden, maar mijn opluchting was van korte duur. Meneer had het trucje door en stond ons op te wachten op de doorgaande weg. Balamin trapte het gaspedaal in, schoot langs de agent heen en deed een tweede ontsnappingspoging. Balamin trok zich niks aan van de tegenliggers en haalde auto's met een veel te hoge snelheid in. Lotte dook elke keer in elkaar van schrik en ik mijn hart klopte zo hart dat hij bijna uit mijn ribbenkast sprong. We hadden geluk, want de politiemotor kon niet zo snel als de auto van Balamin en hij raakte dus steeds verder achter. Balamin was bang dat de agenten bij de andere checkpoints ingelicht zouden zijn door de politieagent, dus we namen een sluiproute naar het hotel. We hebben het hotel tegen alle verwachtingen in veilig bereikt. Ik heb besloten dat ik geen auto's meer ga besturen en hoop van harte dat ik die politieagent niet meer tegenkom. Het klopt dat de agenten hier tamelijk dom zijn, maar hij is vast wel in staat om mijn blonde coupe te herkennen tussen al die rasta's hier.

Liefs,

Isatou Jallow