Ter ere van de nationale vrouwendag werden wij door de Nederlandse ambassade uitgenodigd voor een lunchbijeenkomst. Dit klinkt waarschijnlijk erg interessant en ik laat jullie graag in die waan.

Na deze culinaire bijeenkomst moesten we door naar de volgende afspraak. Van Amadou hadden we een officiële uitnodiging ontvangen voor een voorstelling van The University of The Gambia. Ook dit klinkt hoogwaarschijnlijk een stuk interessanter dan het in werkelijkheid was. Soms kunnen dingen zo verschrikkelijk zijn, dat ik het om die reden niet zou willen missen. En dat was precies het geval bij deze voorstelling.

We werden om drie uur verwacht in de theaterzaal en natuurlijk waren we keurig op tijd. We besloten achterin de zaal te gaan zitten, zodat we onopvallend zouden kunnen vertrekken als de voorstelling tegen zou vallen. Maar helaas bleken wij tot de belangrijke gasten te behoren en was de voorste rij voor ons gereserveerd. Ons ontsnappingsplan viel dus vrijwel meteen in duigen, maar ik besloot me daarbij neer te leggen. Zoals we al verwacht hadden begon de voorstelling niet om drie uur, dus ik ben op mijn dooie gemakje nog even een lunch gaan halen. Toen ik om vier uur terugkwam was ik heel even in de veronderstelling dat ze gingen beginnen, maar dat was natuurlijk niet zo.

Om kwart over vier was het dan eindelijk zover, de voorstelling ging beginnen. Ik had me bij een Afrikaanse voorstelling heel wat voorgesteld, maar het was werkelijk verschrikkelijk. De voorstelling duurde drie uur, waarvan zeker twee uur gevuld werd met gemompel en gepraat door een piepende microfoon. Mijn gedachten dwaalden continue af, dus ik kan jullie helaas niets vertellen over de inhoud van dit gemompel. Het uurtje dans, zang en toneel kan ik jullie daarentegen wel navertellen. De zangvereniging had helaas geen goed apparatuur tot zijn beschikking, maar wilde desondanks toch dat de muziek op volle volume de zaal werd ingeblazen. Dat leidde ertoe dat de muzikale ondersteuning van het keyboard klonk als schel gekraak. Tot slot gaf de leider van het koor de tonen aan door hard in de microfoon te gillen, dus door de boxen klonk regelmatig een oorverdovend gepiep. Van het gezang heb ik dus eigenlijk niks kunnen verstaan, maar het zal ongetwijfeld heel goed zijn geweest. Het toneelstuk viel me eigenlijk niet heel erg tegen. Afrikanen zijn erg uitbundig, dus toneelspelen behoort absoluut tot de meest voorkomende talenten in dit land. Het dansoptreden werd begeleid door een jongen met een strakke broek en wiegende heupjes. Alle Afrikanen kunnen dansen, dus ook dit optreden viel te beoordelen met een ruime voldoende. Toch had ik van een Afrikaanse dansgroep meer verwacht, maar dat kan ook aan de opeenstapeling van teleurstellingen liggen.

Tijdens de voorstelling zijn we door verscheidene personen bedankt voor onze aanwezigheid en een enkeling kreeg het zelfs voor elkaar om het overige publiek voor ons te laten applaudisseren. Ach ja, zo gaan die dingen.

Liefs