Hoewel we ons prima aanpassen aan de Gambiaanse cultuur, hebben we ons vandaag toch even laten gaan. We konden het niet laten om een fiets te kopen. Nu klinkt het alsof we dat gewoon even gedaan hebben, maar dat is natuurlijk niet zo.

Op de terugweg van het strand naar Busumbala zijn we op vele plekken gestopt om de nodige boodschappen in te slaan. Wanneer je hier spreekt over een supermarkt, dan spreek je over een benauwd hokje waar je een aantal producten kan kopen. Helaas staan er op ons boodschappenlijstje zelden producten die verkocht worden in deze aftandse winkeltjes, dus een wereldreis is zo af en toe noodzakelijk. We hadden een taxichauffeur geregeld die ons van hot naar her wilde brengen en Bamba vergezelde ons als gids. Ik zou mijn god niet meer weten waar ik allemaal geweest ben. Ik ga ook geen enkele poging wagen om het me te herinneren, omdat mijn hersenen dan op tilt slaan.

Ons boodschappenlijstje is voor de helft afgevinkt, dus we zullen ons moeten redden met de dingen die we hebben. Avondeten zat er daarom niet in vandaag, maar het stokbrood van gister smaakte prima!

Het werd de hoogste tijd om een paar fietsen op de kop te tikken en dat bleek meer moeite te kosten dan we dachten. We waren op een plek beland waar in elke straat wel een ‘fietsenwinkel' zat. Onder een fietsenwinkel versta ik een krot met een dak van golfplaten. Je kunt zien dat het een fietsenwinkel is, omdat er een rij met verrotte fietsen op het zandpad geparkeerd staat en er her en der wat onderdelen aan een balk hangen. De eerste fietsenwinkel gaf ons weinig hoop. Er stond welgeteld één fiets die van alle onderdelen voorzien was, maar helaas waren beide banden lek. Het tweede winkeltje bood ons meer keus, maar verloor punten op het onderdeel ‘kwaliteit'. Wij Nederlanders verkiezen kwaliteit natuurlijk boven kwantiteit. De enige fiets die enigszins ‘befietsbaar' was had banden die van een vergane racefiets waren afgeschroefd. Daarmee wil ik absoluut niet suggereren dat ik principieel tegen dunne bandjes ben, maar voor een infrastructuur als deze prefereer ik toch wat bredere bandjes. We doken weer in de taxi en gingen op zoek naar een andere fietswinkel. Deze winkel had zowel geen kwantiteit als kwaliteit. De fietsen die er waren hadden allen een lekke band. Ik voelde iets zakken en constateerde al snel dat dat mijn moed was. Maar we gaven natuurlijk niet op en vonden als snel een andere fietsenwinkel. Deze eigenaar verkocht mountainbikes in alle soorten,, maten en statussen. Mijn oog viel op een prachtig rode mountainbike, met gele afwerkingen en een keurige status. Het was liefde op het eerste gezicht. Klopt, ik ben aan het overdrijven. Niks ziet er hier namenlijk ‘keurig' uit, maar jullie begrijpen wat ik bedoel. Die mafkees vroeg er 2700 dalasi voor, dus dat was enigszins teleurstellend. Gelukkig werden we vergezeld door Bamba en een vriend, zodat zij konden afdingen voor ons. Dit ging natuurlijk op hun elf-achtendertigste, dus we zijn er maar even bij gaan zitten. Er vond meerdere malen een vergadering plaats en nadat we al twee keer weggelopen waren, besloten we de fietsen toch maar te kopen. De taxichauffeur nam de fietsen mee, gooide ze op het dak van zijn taxi en bond ze vast met een touwtje. Wij stapelden ons weer op in de taxi en we vertrokken tevreden naar huis.

Een volgeladen taxi met daarop drie fietsen is voor onze buurkinderen voldoende reden om massaal achter ons aan te rennen. Thuis stroomde de tuin vol met nieuwsgierige kinderen en ook onze pleegouders waren laaiend enthousiast. Ze feliciteerden ons zelfs met de goede aankopen. Sommige kinderen durfden een rondje te fietsen en het overige deel nam rustig plaats op de veranda.

Onze fietsen staan nu te stralen in de slaapkamer van Allagi (Cees-Jan) en ik vind het de hoogste tijd om te gaan dromen over deze schitterende aankoop.

Slaap lekker!

Liefs