Vandaag moesten we voor het eerst zelf koken. We hadden niet veel tijd, niet veel geld en niet veel zin. Dat is inderdaad niet veel. Het resultaat was dan ook verschrikkelijk. Twee schalen met pasta, tomatenpuree, verlepte blikgroente, champignons en een bepaald soort ham. Die ham zat in een blik en deed me denken aan het avondmaal van mijn trouwe viervoeter en de groente bleek grotendeels te bestaan uit droge bonen.

Nadat we allemaal een hap hadden genomen werd het eerst even stil in de kamer, daarna werd er flink geschaterd en een enkeling kon het niet laten om te vloeken. Wat een ellende. Normaliter zouden we dat voedsel met een elegante boog in de prullenbak laten verdwijnen, maar dat was vandaag helaas niet mogelijk. Amadou kwam toevallig aanschuiven en het is uiterst onbeschoft om in dit arme land op die manier met eten om te gaan.

Amadou had ons die ochtend verteld dat zijn geld op was en dat hij over een week pas zijn loon zou krijgen, dus hij was erg blij dat hij zo af en toe wat kon eten bij ons. Maar jongens, wij hebben het gepresteerd om zulk smerig voedsel te produceren dat zelfs niet gegeten werd door een arme Afrikaan die al geringe tijd geen voedsel meer gehad had. Het is verschrikkelijk. Ik durf me hier niet meer te vertonen, dus ik denk dat ik maar terugkeer naar Nederland.

Ik ben zojuist tot de ontdekking gekomen dat ik de rode draad uit het oog verloren ben. Laat ik het anders zeggen; ik ben vergeten een rode draad toe te voegen aan dit verhaal. Zoals de titel hoogstwaarschijnlijk al deed vermoeden, wilde ik vertellen dat Lotte vandaag jarig was. Eigenlijk zou ik niet weten wat ik erover moet vertellen. Maar om toch nog te voldoen aan mogelijke verwachtingen, zal ik een relevante gebeurtenis noemen. 's Avonds zaten we lekker voor het huis met de familie en zij hebben een prachtig lied voor Lotte gezongen! We verstonden er natuurlijk geen zak van, maar het geluid was werkelijk onovertrefbaar.

Liefs,