Een dagje strand had ik me enigszins anders voorgesteld, maar desalniettemin was het weer een fantastische dag! Het is absoluut briljant hoe het transport hier werkt, ik kijk mijn ogen uit. Na een rit van circa twee uur arriveerden we op het strand. Een verlaten wit strand met palmbomen, rieten hutjes en beschilderde vissersbootjes.

Na ons vaste ochtendritueel stapten we in een busje, niet wetende dat het nog twee uur zou duren voordat we op de plaats van bestemming zouden zijn. Ik ben blij dat Amadou ons vergezelde, ik had het niet alleen gekund.

Het eerste ritje bleek ons niet naar de eindbestemming te brengen. We namen een afrit en belandden plotseling op een overvolle markt, waar hordes negers tegen de taxibus begonnen te slaan. We hadden geen tijd om te schrikken, omdat we op hetzelfde moment al uit de bus gebonsjourd werden. Het leek op een soort vrije val in een kudde bavianen; vrij plotseling, vrij onaangenaam en betast worden als geitjes in de dierentuin. We wisten de invasie van pottenkijkers gelukkig te ontvluchten. Amadou loosde ons door verschillende straatjes, gangetjes en weggetjes en voor we het wisten stonden we op een terrein met circa honderd oude Mercedes-busjes, die van top tot teen waren bespoten en beplakt met teksten, kleuren en tekeningen.

Amadou onderhandelde iets met een soortgenoot en niet veel later werden we op creatieve wijze in zo'n bus gestouwd. Het zag er letterlijk en figuurlijk zwart van de negers. Na een kwartier zat iedere passagier in de boemelbus en werd het tijd om de deuren te sluiten. De zijdeuren waren al vastgeroest, dus dat probleem was opgelost. De linkervoordeur kon met voldoende kracht in het slot worden gegooid en de rechterdeur was voorzien van een handig schuifslot, zodat hij niet uit zijn scharnieren zal vallen. De bus werd gestart en met ronkende motor en zingende claxon reden we de markt af.

Ondertussen was al het zuurstof al in beslag genomen door mijn buurman, wat ik persoonlijk vrij egocentrisch van hem vond. Maar de aanwezige gaten konden de bus van nieuw zuurstof voorzien. Welgeteld zaten er 34 mensen in dat busje, ikzelf vind dat een behoorlijke prestatie. Ondanks de geringe ruimte vond de buurvrouw van Janel het nodig om haar dorstige baby aan haar borst te hangen.. Maar we delen graag, dus ook onze ruimte.

De buitenspiegel bungelde eenzaam aan een draadje, maar ook dat was geen probleem voor de chauffeur; indien nodig kon hij zijn hoofd uit de bus steken, gezien zijn deur slechts bestond uit een stuk metaal zonder ramen. Met reggae op volle volume betraden we rode zandwegen met gaten en lange rechte wegen langs krottenwijken, echt geweldig. Zo af en toe sloeg er iemand met volle kracht op het aluminium van de bus; het teken om te stoppen. Het zogenaamde stopknopje, zoals wij hem kennen.

Het busje pruttelde nog even verder en uiteindelijk kwamen we op de plaats van bestemming. Amadou leidde ons door een stukje natuur en niet veel later viel mijn mond open van verbazing. Uit het niets was daar opeens een wit strand met palmbomen, hangmatten en rieten hutjes. Genieten! Nee, niet het genieten zoals we dat in Nederland kennen. Echt genieten, de tijd nemen om te genieten en stilstaan bij het genieten. Don't worry, be happy.

Ik vind het niet noodzakelijk om in detail te treden over onze zwemles aan Amadou en Adama, over het heerlijke verse fruit dat we op het strand gegeten hebben en over het heuse moddergevecht. Ik ben vergeten waarom ik het niet noodzakelijk vond, maar ik zal er ongetwijfeld een uitstekende reden voor hebben.