Op dit moment lig ik op een kromgetrokken matras die aan alle kanten uit het bed steekt. Maar in principe is dat geen probleem, gezien ik toch niet kan bewegen door het onhandige formaat van mijn muskietennet.. Maar aan het gevloek en getier uit de kamer naast mij te horen kan ik mezelf nog aardig gelukkig prijzen, ik hoef mijn broek namelijk niet te repareren met naald en draad.

Ik woon in het compound van Abdullah La Bamba in Busumbala; twee lieve ouders met vier zoontjes. We zijn hier meer dan welkom, er wordt voor ons gekookt en we kunnen met alles bij hen terecht. Volgens Afrikaanse begrippen ligt dit compound niet ver van de universiteit en de grote steden, maar daar zijn de meningen over verdeeld. Het compound is gelegen aan een prachtige zandweg met exact 136 kuilen en 21 bulten, op circa 15 minuten loopafstand van de geasfalteerde weg. Wij hebben een apart deel van het huis tot onze beschikking met twee kamers en een badkamer. En nee, niet zomaar een badkamer. Een badkamer met een ijzeren deur, twee gaten in de grond en een teil met water. Het ene gat is een wc, het andere gat leidt het water met veel souplesse de grond in en de teil met water voorziet ons voor een aantal dagen van douchewater. Kijk, dat zijn eigenlijk geen goede berichten, maar ik ben er tot mijn grote verbazing heel blij mee. Het maakt het plaatje compleet!

Als ik 's ochtends met verbazingwekkend veel lenigheid uit mijn slaapplek kruip en door het zand naar de afgelegen badkamer wandel, kan ik eigenlijk alleen maar glimlachen! Ik glimlach wel vaker. Als ik de veranda afstap en mijn vier kleine broertjes gedag zeg, als ik het zandpad afloop en twintig vrouwen spot met gekleurde kleren en een ton op hun hoofd, als ik in een boemelbus zit en mijn hoofd plakt tegen de arm van mijn buurvrouw... En dan glimlach ik niet omdat het zo fijn is om die vieze zweetarm tegen me aan te voelen. Nee, dan glimlach ik omdat de taxichauffeur zegt dat er nog wel wat lifters bijpassen, terwijl ik al met twee benen in mijn nek zit.

Er zijn ontelbaar veel indrukken en gebeurtenissen die ik allemaal met jullie zou willen delen, maar daar begin ik niet aan met deze temperaturen. Wel kan ik jullie in een notendop vertellen dat het hier stinkt. Als ik stank zou kunnen fotograferen zou ik jullie kunnen vergiftigen. Eigenlijk heeft die lucht ook wel weer wat; kruidig, zoet en muf. Maar mijn neus zit vol met stof, dus ik ruik het al niet meer.

Sinds deze week snap ik waarom Afrikanen zich zelden vervelen, zo kunnen zij al drie uur tijd spenderen met het voorbereiden van een lunch. Vandaag kreeg ik mijn lunch om half zes 's avonds; een vissenhoofd met rijst en een pruttelend goedje. De vis hebben ik in vrede laten rusten op het bedje van rijst, maar de rest smaakte tot mijn grote verbazing subliem! Nu moet ik erbij vertellen dat alles mij op dat moment wel zou smaken, na een dag rond gesjokt te hebben over overvolle markten en straten.

Onze Nederlandse namen liggen nog niet erg in de smaak bij onze negervrienden, dus we hebben allemaal een nieuwe naam gekregen. Ten eerste omdat we ‘bij de familie horen', aldus Ammadou Jallow, ten tweede omdat we met een Gambiaanse naam meer geaccepteerd zullen worden. Vanaf vandaag ga ik door het leven als: Isatou Jallow! Geloof mij, vergeleken met de andere namen is deze naam behoorlijk representatief.

Op straat wijzen alle kinderen ons na, terwijl ze ‘TUBAB' roepen. Of eigenlijk: ‘Tubaaaaaab!'. Ik kan ze geen ongelijk geven, ik zie er ook werkelijkwaar niet uit in vergelijking met die mooie getinte mensen hier. Tubab betekend iets als westerling, blanke, rijke.. Maar zodra ik me voorstel als ‘Isatou Jallow' laten ze je graag met rust en zijn het slechts nog vriendjes.

Tot slot wil ik nog even melden dat we vannacht met een bonzend hart onder de klamboe lagen, omdat we het idee hadden dat er twintig negers ons huis leeg wilden jatten. Dat bleek niet zo te zijn, bleek achteraf. Wat zich wel heeft afgespeeld op onze veranda is tot op heden geheel onbekend. Denk gerust met ons mee! Gebonk en gekras op onze ijzeren deur, gevolgd door een geluid op het dak dat klonk alsof er een tientonner overheen rende met scherpe nagels. Nu ben ik 's nachts niet op mijn best, dus het zou ook geklonken kunnen hebben als iets anders.

Ik zou na twee dagen in dit land al een boek kunnen schrijven, maar ik kan verscheidene redenen verzinnen waarom ik dat niet zou doen.

Slaap lekker!

Liefs,