Ik ben gestoken door een insect en ik moest er weer zo nodig aan gaan krabben. Daarmee heb ik alles verpest en dat is inderdaad mijn eigen schuld. Mijn koosnaampje is tegenwoordig dan ook ‘klompvoet' en dat is geen pretje. Ik ben me er trouwens van bewust dat ik niet mag spotten met klompvoeten. Maar aangezien ik dat nu toch al gedaan heb, zal ik het nog even nader verklaren. Het is niet echt een klompvoet en volgens mij ziet een klompvoet er ook heel anders uit. Maar toch begrijp ik wel waarom ik die naam gekregen heb. Mijn voet is namelijk zo groot als een klomp en ik loop als een debiel. Och jeetje, ik maak mezelf vast niet populair met deze woordkeus. Sorry.

Ik stap niet snel naar een dokter. Dat heb ik nooit gedaan en dat doe ik nu nog steeds niet. Toch leek mijn voet steeds meer op horror, dus ik besloot toch maar even langs de apotheek te gaan. Die apotheek was verschrikkelijk. Ik denk dat er in die hele zaak meer bacteriën rondkropen dan op alle vaatdoeken in Balkbrug en omstreken. Maar in mijn voet inmiddels ook, dus ik had weinig keus. Ik mocht plaatsnemen op de behandeltafel, wat in Nederland ook wel een vergane bank wordt genoemd. Het was een beetje donker in dat kruiphok, dus met behulp van een mobiel werd er even wat extra licht bij geschenen. Drie bezwete Afrikanen concludeerden dat het ontstoken was en vervolgens werd er wat gerommeld in een houten kast. Daar kwam een dozijn aan prularia uit en er werd een verzameling aan smeerseltjes en plakkertjes op de vieze grond gezet. De heer ontsmette zijn handen keurig en deed toen steriele handschoentjes aan. Ik was echt even onder de indruk! Vervolgens moest ik vooraf betalen en pakte hij mijn geld aan met zijn steriele handschoenen, dat was dan weer jammer. In mijn hele aardse bestaan heb ik nog nooit zoiets smerigs gezien als Gambiaans geld, dus ik wilde niet weten welke enge ziekten er allemaal aan zijn handschoen zaten. Daar had deze heer schijt aan en hij begon enthousiast mijn voeten met alcohol schoon te schrobben. Vervolgens smeerde hij een kwak zalf op de wond en het geheel werd keurig afgedekt met een steriel gaasje die hij eerst van alle kanten had vastgepakt met die besmette handschoenen. Het gaasje werd afgedekt met een stuk tape en ook dat ging niet echt soepeltjes. Dus ik vroeg hem of hij de arts wel was. Die vraag was niet geheel gepland, maar soms flapt er bij mij weleens iets uit. De meneer antwoordde dat hij de manager van de apotheek was, dus dat verklaarde een hoop. Hij vroeg tot slot nog even of ik wel of geen verband om mijn voet wilde. Ik wist niet zo goed of hij nu hoopte op een geneeskundig verantwoorde reactie of gewoon mijn mening, dus ik antwoordde redelijk neutraal. Ik neem aan dat hij het beter weet dan ik. Meneer legde vervolgens uit dat het wel beter zou zijn om er verband om te doen, maar dat hij het toch maar niet deed. Dan zou iedereen namelijk kunnen zien dat er iets mis is met mijn voet. Ik heb hem heel intelligent aangestaard en heb verder maar geen antwoord gegeven. Dat leek me het beste voor iedereen. Mijn zalfjes en verbandjes werden in een zakje gedeponeerd en meneer vroeg of ik het ook nodig vond om extra pleisters, een voorraad penicilline, een fles alcohol, een schaar, verband, pijnstillers, gaasjes en watjes mee te krijgen. Dat vond ik niet echt nodig, maar het werd eigenlijk al in mijn tas gestopt. Daarna concludeerde hij dat ik nu eigenlijk de hele inhoud van zijn EHBO-kist in mijn tas had en zonder enige twijfel stopte hij de hele kist maar in mijn tas. Hij vond me vast heel aardig. Ik heb de winkel lachend verlaten, wat een mafkezen heb je hier toch!

Gegroet,

Klompvoet