Het reisje naar Dakar was echt geweldig! We mochten de auto van Gambia College lenen en bij die lening zaten twee Gambianen inbegrepen. Als blanke is het niet echt veilig in Senegal en om problemen te voorkomen is het verstandig om een paar Afrikanen bij je te hebben. Allagi werd onze chauffeur. Hij is echt een big mama, maar dan de mannelijke versie. Ik vond hem wel een beetje op die neger uit ‘The green mile' lijken, maar helaas was niemand het met mij eens. En toch is het zo, want ik heb altijd gelijk.

Het was een lange rit, maar gelukkig verliep alles voorspoedig. We sloten 's ochtends bij de haven als laatste aan in de rij, maar mochten verrassend genoeg toch als eerste op de boot. Vanaf dat moment was ik officieel fan van Allagi, want ik hou wel van mensen met slimme manipuleerpraatjes. Eigenlijk geldt dat alleen maar als het in mijn eigen voordeel is, dat snap je natuurlijk wel. Maar dat was het, dus mijn dank is groot. De natuur was in Senegal heel anders dan in Gambia en wisselde om de paar kilometer. We moesten eerst een ellenlang zandpad over en daar was het allemaal heel groen en begroeid, ik zou het een beetje als tropisch omschrijven. Een eindje verder was er opeens een kale zandvlakte en daarna kwamen we bij Kaolack. Een redelijk drukke stad, maar heel erg armoedig. De stank was echt niet te harden, hoogwaarschijnlijk vergelijkbaar met het darmkanaal van een aarsgier. Schokkend om te zien dat er serieus mensen zijn die op de vuilnisbelt op zoek zijn naar voedsel en herbruikbare spullen..

Rond de avond kwamen we aan in Dakar. Wat een heerlijke stad! Het was echt ontzettend druk en alles en iedereen krioelde door elkaar heen. Ik was zo blij als een kind in een speelgoedwinkel. Dat had hoogwaarschijnlijk te maken met het feit dat ik mijn shopverslaving weer voort kon zetten. En ook wel omdat het echt een indrukwekkende stad is. Overal waar je kijkt zie je gele taxi's en gekleurde hippiebusjes, alle mensen rennen en slalommen door elkaar heen, overal staan kraampjes met fruit en groente en het enige wat je hoort is getoeter en geschreeuw. Ja, het was genieten! Ik durf wel te zeggen dat dit het mooiste weekend van de hele reis was. Maar ik heb geen zin om alles te vertellen, dus ik hou het kort en krachtig. En wees gerust, bij mij is kort en krachtig nog steeds langdradig.

We hebben Benechien gegeten in het appartement dat we gehuurd hadden. Ik hou van Benechien. En dat is wel verassend, want normaal eet ik niet graag gerechten die eruit zien als hondenvoer. En normaal eet ik ook geen gerechten waarop een vis rust die mij met vieze ogen aanstaart. Maar ik durf het gewoon. Want de rijst en de groenten zijn heerlijk! Kijk, daar ga ik alweer. Langdradig gebazel van de bovenste plank. Enfin, we gingen Dakar even bekijken en besloten toen dat we het graag van bovenaf wilden zien. Er waren helaas niet echt mogelijkheden om Dakar van bovenaf te bekijken, maar toch is het ons natuurlijk gelukt. We hebben een paar jongens omgekocht die ons een verlaten hotel hebben laten beklimmen. Ik vond het best wel horror, gewoon omdat ik veel horrorfilms heb gezien die zich afspelen in vervallen kraakpanden. Maargoed, we kwamen na een lange klim door donkere, vervallen ruimtes aan op het dakterras en het uitzicht was echt GREAT! Ik wil Cees-Jan bij deze nog even bedanken voor bedenken van dit briljante plan. 's Avonds hebben we ons uitermate goed vermaakt met een hapje en een drankje op de boulevard. Het goede leven, je kent het wel. Ons appartement zag er van de buitenkant helaas vele malen beter uit dan van de binnenkant. Maar voor het bedrag dat we betaalden hadden we eigenlijk ook niet anders verwacht. Kakkerlakken, te weinig bedden, de meeste tijd geen water en een zooi van jewelste. Maar toch heb ik lekker geslapen.

De rest van onze tijd in Dakar hebben we het Vrijheidsbeeld beklommen, gewinkeld en een dagje doorgebracht op het eiland Ncor. Natuurlijk hebben we nog wel meer gedaan, maar dit was het leukst! Het eilandje was chill en romantisch. Weetje, bekijk de foto's maar gewoon. Ik ben niet echt goed in het omschrijven van dingen die te leuk zijn om te omschrijven. Op een foto lijkt alles ook minder mooi dan het in wekelijkheid is, maar het is altijd beter dan mijn mislukte omschrijvingen. Daarnaast is het mij dan ook eens gelukt om een verhaal kort te houden.

Shit, ik ben vergeten te vertellen dat we nog twee dagen naar de woestijn zijn geweest. De weg er naartoe was weer lang, gevarieerd en interessant. Ja, dat is absoluut de beste omschrijving. Ik hou van dat uitzicht. Opeens was daar uit het niets een woestijn en zo hier en daar liepen kamelen rond. Ik heb nog nooit een wilde kameel gezien, dus ik heb weer een mijlpaal bereikt. Mijn mond viel open toen we onze verblijfplaats bereikten. Echt mooi! En mijn droom kwam uit, want we konden sandboarden! Voor de onwetenden onder ons: dat is snowboarden, maar dan op het zand. En we konden het natuurlijk niet laten om een rondje op een kameel te rijden. Eigenlijk waren het dromedarissen en ze maakten hetzelfde geluid als dinosaurussen. De zon verdween achter de gigantische rode zandheuvels en mijn Drommie gedroeg zich heel netjes. Prima ritje dus, maar toch moet ik eerlijk bekennen dat ik liever op een paard rij en daar heb ik meerdere redenen voor. Bij terugkomst stond er een heerlijk avondmaal op ons te wachten die bestond uit schapenvlees en stukken voedsel die eetbaar bleken te zijn. Ik heb de schapendelen weer kunnen ontwijken en ik moet eerlijk bekennen dat de rest best lekker smaakte. 'S Avonds gingen we dansen en trommelen, en ik heb me dus weer prima vermaakt! Tot slot wil ik nog even vertellen dat we in de woestijn in tenten geslapen hebben en dat was een geweldige ervaring. Want het waren van die mooie tentjes waar die mensen normaal in wonen. Hoe heten die mensen ook alweer? Ik kom er niet op. Ik verloot 10 dalasi onder de mensen die het juiste antwoord weten. Kijk, dat zijn nog eens goede berichten.

In het volgende verhaal omschrijf ik de terugreis, want die was bijzonder genoeg om een ereplaats in mijn verhalenlijst te krijgen. Wat een topweekend!

Liefs,

Isatou