Vandaag hebben we een fantastische tocht gemaakt met een jeep. We zijn langs de kust naar het zuiden gereden. In het zuidelijkste dorpje zijn we in een gammele kano gestapt om de rivier over te steken en aan de overkant hebben we onze eerste stappen in Senegal gezet. Op de terugweg hebben we een dorpje aan het strand bezocht. De familie die hier woont slaapt in hutjes, heeft geen elektriciteit en leeft van zelfverbouwde groente. Ik was behoorlijk onder de indruk. Het hoofd van de familie woont in een tent van doeken en is helderziend. Op het moment dat wij in het dorpje waren was ze net met een sessie bezig, dus ik heb helaas geen glimp van haar op kunnen vangen. Na een kort bezoek vervolgden we onze weg naar huis. De chauffeur koos een prachtige zandweg en vertikte het om zijn snelheid aan te passen. We zijn de hele jeep doorgeslingerd en er leek geen einde aan dat pad te komen. Maar ook dat ritje was indrukwekkend. Vooral omdat ik met mijn lieve vriendje en familie was, wat zijn ze toch leuk! Balamin was ook gezellig met ons mee en hij wilde aan het einde van de dag wel even met mij mee langs ‘huis' rijden, omdat ik nog iets moest ophalen. Ik hoopte binnen een half uurtje terug te zijn, omdat we met z'n allen uit eten zouden gaan. Maar natuurlijk was ik vier uur later pas thuis. Ik zal jullie vertellen waarom.

Mijn planning viel vrijwel direct in duigen, omdat Balamin eerst naar de moskee moest om te bidden. Dat moet namelijk op vaste tijden en daar houdt hij zich strikt aan. Daar heb ik eigenlijk wel respect voor. Hij stelde voor om het gebed kort en krachtig te houden, maar daar durfde ik geen toestemming voor de geven. Je weet maar nooit, misschien neemt zijn God mij dat wel kwalijk en krijg ik zeven jaar ongeluk, bijvoorbeeld. Dus ik zei dat hij zijn tijd mocht nemen. Wat ben ik toch attent. Na een tijdje kwam hij terug en vertelde hij dat we eerst nog even een vriend naar huis moesten brengen. Ik geloofde er gelijk al geen barst van, want het woord ‘even' kennen ze hier helemaal niet. Ik snap ook niet waarom hij dat woord überhaupt gebruikt, want hij geeft me dan alleen maar valse hoop. Toen we het huis van die jongen eenmaal bereikt hadden, moesten die twee uitgebreid een joint roken. Ik vergat de tijd spontaan, want ik stond met open mond naar die joint te staren. De joint was te lang, te breed en te dik. Daar komt nog bij dat ze alleen pure wiet roken, omdat tabak slecht is voor een mens. Wiet is daarentegen erg gezond, omdat het je hersenen activeert en een positieve invloed heeft op astma. Daarom rookt hij twee joints per dag. Het moet toch niet gekker worden. Mensen met epilepsie hebben hier een duivel in hun hoofd, een lintje om je buik beschermd je tegen de satan en wiet is goed voor je astma.. Ik begon er zelf bijna in te geloven, dus het werd tijd om naar het hotel te gaan. Ik achtte Balamin niet meer in staat om mij veilig langs mijn huis te rijden, dus ik ben zelf achter het stuur gesprongen. We waren nog geen kilometer van huis toen we moesten stoppen bij een politiecontrole. Vreemd, want verder mocht iedereen doorrijden. Ik was me van geen kwaad bewust en trapte braaf de rem in. Balamin zei daarentegen dat ik door moest rijden. Ik keek hem verbaasd aan en stopte toch, dat was immers wat die politieagent mij opdroeg. Maar toen Balamin heel hard ‘'GO GO GO!!!' begon te roepen, heb ik het gaspedaal toch maar weer ingetrapt. Ik hoorde de agent op zijn fluitje blazen en zag hem woest gebaren. Jeetje, wat was ik zenuwachtig. Ik vroeg Balamin verbaasd waarom ik door moest rijden. Hij zei dat ze mij alleen wilden laten stoppen omdat ik blank was. Er kwam een verhaal zonder clou, dus ik begreep uiteindelijk nog steeds niet wat er aan de hand was. Nu, een paar dagen later, baal ik daarvan. Als ik mijn instinkt zijn werk had laten doen, had ik mezelf een hoop leed kunnen besparen. Dan had ik geweten dat ik geen gele auto's mag besturen, omdat ik blank ben. Met gele auto's kun je namelijk geld verdienen en blanke mensen mogen in Gambia geen geld verdienen. Althans, niet zonder toestemming. Helaas was ik goedgelovig en stapte ik twee dagen later weer achter het stuur. Achteraf werd dat het grootste avontuur wat ik ooit beleefd heb, maar op het moment zelf was ik heel erg bang. Ik ga er een verhaaltje over schrijven, want ik vind het zonde om dit inhoudsloze verhaal af te sluiten met omschrijving van mijn grootste avontuur ooit.

Liefs,